سندرم پای بی قرار چیست

سندرم پای بی قرار یا سندرم پای ناآرام (Restless legs syndrome) بیماری است که موجب میل شدید غیر قابل کنترل برای حرکت دادن پاها، اغلب به دلیل وجود حسی ناخوشایند می شود. این مشکل معمولا در غروب یا شب زمانی که شما نشسته اید یا دراز کشیدید، رخ می دهد. حرکت دادن پا موقتا احساس ناخوشایند را تسکین می دهد.

سندرم پای بی قرار می تواند در هر سنی شروع شود و به طور کلی با افزایش سن شما وضعیت بدتر می شود. این بیماری می تواند خواب را مختل کند که در نتیجه فعالیت های روزانه نیز مختل می شوند.

مراحل ساده مراقبت از خود و تغییرات شیوه زندگی ممکن است به شما کمک کند. همچنین مصرف دارو به بسیاری از افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار کمک می کند.

 

 

علائم

علامت اصلی تمایل شدید به حرکت پاها است. ویژگی های رایج همراه با سندرم پای بی قرار عبارتند از:

احساساتی که پس از استراحت آغاز می شود. این احساس معمولا بعد از اینکه شما برای مدت طولانی دراز کشیدید یا نشسته اید، مانند نشستن در ماشین، هواپیما یا سینما شروع می شود.

احساس آرامش با حرکت. احساسات ناخوشایند با حرکت پا مانند کشش، آهسته تکان دادن، قدم زدن یا پیاده روی کاهش می یابد.

بدتر شدن علائم در شب. علائم معمولا در شب رخ می دهد.

تکان دادن پا در شب. سندرم پای بی قرار ممکن است با یکی دیگر از حالت های رایج تر بنام حرکات اندام متناوب در خواب مرتبط باشد که موجب تکان دادن پا یا لگد زدن در شب و زمانی که شما خواب هستید می شود.

افراد معمولا علائم سندرم پای بی قرار را به عنوان احساسات غیرمعمول، ناخوشایند در پاها توصیف می کنند. معمولا در هر دو طرف بدن اتفاق می افتد. در موارد نادر این احساسات بر روی دست ها نیز تاثیر می گذارد.

 

احساساتی که معمولا در داخل اندام و نه روی پوست رخ می دهند، به شرح زیر است:

• خزیدن چیزی
• کشیده شدن
• ذق ذق کردن
• درد
• خارش
• وجود الکتریسته

گاهی توصیف احساسات دشوار است. افرادی که تحت تاثیر قرار می گیرند معمولا این وضعیت را به عنوان بی حسی یا گرفتگی عضلات توصیف نمی کنند. با این حال آنها به طور پیوسته تمایل به حرکت پاهای خود را توصیف می کنند.

شدت علائم متغیر است. گاهی اوقات علائم برای دوره هایی ناپدید می شوند و سپس دوباره به سراغ فرد می آیند.

 

چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟

برخی از افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار هرگز به دنبال مراقبت های پزشکی نیستند زیرا آنها نگران هستند که مشکلشان جدی گرفته نشود. اما سندرم پای بی قرار می تواند در خواب شما دخالت کند و موجب خواب آلودگی روزانه شده و بر کیفیت زندگی تاثیر گذارد. اگر فکر می کنید که دچار سندرم پای بی قرار هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

 

علل

اغلب علت شناخته شده ای برای سندرم پای بی قرار وجود ندارد. محققان معتقدند که این وضعیت ممکن است ناشی از اختلال دوپامین شیمیایی مغز باشد که پیام هایی برای کنترل حرکت عضلات ارسال می کند.

 

• وراثت

گاهی اوقات سندرم پای بی قرار در خانواده ها منتقل می شود، به ویژه اگر شرایط قبل از 40 سالگی شروع شود. محققان قسمت هایی را در کروموزوم معرفی کرده اند که ژن های سندرم پای بی قرار ممکن است وجود داشته باشد.

 

• بارداری

تغییرات بارداری یا هورمونی ممکن است به طور موقت علائم و نشانه های سندرم پای بی قرار را بدتر کند. بعضی از زنان برای اولین بار در دوران بارداری، مخصوصا در سه ماهه آخر، دچار سندرم پای بی قرار می شوند. با این حال نشانه ها و علائم معمولا بعد از زایمان ناپدید می شوند.

 

تشخیص

پزشک شما سابقه پزشکی شما را گرفته و از شما می خواهد که علائم خود را توصیف کنید. تشخیص سندرم پای بی قرار بر اساس معیارهای زیر است:

• شما تمایل شدید و اغلب غیر قابل مقاومت در جهت حرکت پاهای خود دارید که معمولا همراه با احساسات ناراحت کننده به طور معمول شبیه خزندین،گرفتگی، سوزن سوزن شدن و یا کشیدگی در پاست.
• علائم شما وقتی که استراحت می کنید شروع شده یا بدتر می شود.
• علائم شما به طور جزئی یا به طور موقت با فعالیت، مانند راه رفتن یا حرکات کششی از بین می رود.
• علائم شما در شب بدتر می شوند.
• علائم را نمی توان تنها با یک وضعیت پزشکی یا رفتاری توضیح داد.
• پزشک شما ممکن است یک آزمایش فیزیکی و عصبی انجام دهد. آزمایش خون، به ویژه برای کمبود آهن، ممکن است دستورالعمل دیگری باشد تا دلایل احتمالی مشکل شما رد کند.

 

درمان

گاهی اوقات درمان یک بیماری زمینه ای مانند کمبود آهن، نشانه های سندرم پاهای بیقرار را بسیار کاهش می دهد. اصلاح کمبود آهن ممکن است شامل مصرف مکمل آهن به صورت خوراکی یا داخل وریدی باشد. با این حال مکمل های آهن را تنها با نظارت پزشکی و بعد از اینکه پزشک سطح آهن خون شما را بررسی کرد، مصرف نمایید.

اگر شما سندرم پای بی قرار را بدون شرایط مرتبطه داشته باشید، درمان بر تغییرات شیوه زندگی متمرکز است. اگر این درمان ها موثر نباشند، پزشک شما ممکن است داروها را تجویز نماید.

 

دارو درمانی

داروهای تجویزی متعدد، که بیشتر آنها برای درمان بیماری های دیگر توسعه یافته اند، برای کاهش بیقراری در پاهای شما در دسترس هستند. این داروها شامل:

داروهایی که باعث افزایش دوپامین در مغز می شوند. این داروها روی سطوح دوپامین پیامرسان های شیمیایی در مغز تاثیر می گذارند. روپینیرول(Requip) ، روتیگوتین (Neupro) و پرامی‌ پکسول (Mirapex) توسط FDA برای درمان سندرم پای بی قرار متوسط ​​تا شدید تایید شده است. عوارض جانبی کوتاه مدت این داروها معمولا خفیف هستند و شامل تهوع، سرگیجه و خستگی می شوند. با این حال این داروها همچنین می توانند اختلالات کنترل تکانه، مانند قماربازی بیمارگونه و خواب آلودگی روزانه را ایجاد کنند.

داروهای موثر بر کانال های کلسیم. بعضی از داروها مانند گاباپنتین (نورونتین)، گاباپنتین اناکاربیل (هوریزانت) و پره گابالین (Lyrica) برای برخی از افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار موثر است.

اپیوئیدها. داروهای مخدر می توانند علائم خفیف تا شدید را از بین ببرند، اما اگر در دوزهای بالا استفاده شوند، ممکن است معتاد کننده باشند. بعضی از نمونه ها عبارتند از کدئین، اکسید کتون (OxyContin، Roxicodone)، ترکیب اکسید کتون و استامینوفن (Percocet، Roxicet) و ترکیب هیدروکودون و استامینوفن (Norco، Vicodin).

آرامبخش های عضلانی و داروهای خواب. این داروها شناخته شده با عنوان بنزودیازپین ها، به شما جهت خواب شبانه بهتر کمک می کنند، اما احساسات پا را از بین نمی برند و ممکن است موجب خواب آلودگی روزانه شوند. یک آرام بخش رایج برای سندرم پای بی قرار کلونازپام (Klonopin) است. این داروها به طور کلی تنها در صورتی استفاده می شود که دیگر درمان ها تاثیری نداشته باشند.

 

شیوه زندگی و درمان های خانگی

تغییر ساده سبک زندگی می تواند به کاهش نشانه های سندرم پای بی قرار کمک کند:

حمام و ماساژ را امتحان کنید. خیس خوردن در حمام گرم و ماساژ دادن پاها می تواند عضلات شما را تسکین دهد.

پک های گرم و یا سرد را اعمال کنید. استفاده از گرما یا سرد یا استفاده متناوب از این دو، ممکن است احساسات ناخوشایند اندام شما را کاهش دهد.

ایجاد بهداشت خوب خواب. خستگی تمایل به تشدید علائم سندرم پای بی قرار دارد، بنابراین مهم است که بهداشت خواب خود را جدی بگیرید. در حالت ایده آل در یک محیط خنک، آرام و راحت  به رختخواب بروید؛ در ساعت مشخصی به تخت رفته و بیدار شوید و خواب کافی دریافت کنید.

ورزش. ورزش کردن تا حد متوسط و منظم ممکن است علائم سندرم پای بی قرار را کاهش دهد، اما ورزش بیش از حد و یا دیر هنگام ممکن است علائم را تشدید کند.

اجتناب از مصرف کافئین. گاهی اوقات قطع مصرف کافئین ممکن است به پاهای بی قرار کمک کند. برای چند هفته سعی کنید محصولات حاوی کافئین مانند نوشیدنی های شکلاتی و کافئینی شبیه قهوه، چای و نوشیدنی های غیر الکلی را قطع کنید تا ببینید به وضعیت شما کمکی می کند.

 

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع:سندرم پای بی قرار

بافت عضلانی اسکلتی

بافت عضلانی اسکلتی بزرگترین توده بدن را تشکیل می دهد، که 45 درصد کل وزن آن را تشکیل می دهد. آسیب های عضلانی می تواند ناشی از کبودی، کشش یا شکستگی باشد. طبقه بندی فعلی این صدمات را به صورتی ملایم، متوسط ​​و شدید تقسیم می کند. علائم و نشانه های ضایعات درجه I ادم و ناراحتی هستند. درجه دوم، از دست دادن عملکرد، شکاف و اکیموز ممکن است؛ و درجه III، پارگی کامل، درد شدید و هماتوم گسترده. تشخیص می تواند توسط: اولتراسوند، که پویا و ارزان است، اما وابسته به امتحان، تایید می شود. و توموگرافی یا رزونانس مغناطیسی، که تعریف آناتومیک بهتر را فراهم می کند، اما استاتیک است. فاز اولیه درمان می تواند به عنوان پروتکل "PRICE" خلاصه شود. NSAIDs، اولتراسوند درمان، تقویت و کشش پس از فاز اولیه و محدوده حرکت بدون درد در درمان بالینی استفاده می شود. از سوی دیگر، جراحی دارای علائم دقیق است: زهکشی هماتوم و بازسازی و تقویت عضله تاندون.

آسیب دیدگی عضلات بیشترین علت ناتوانی در عملکرد ورزشی است. برآورد شده است که 30 تا 50 درصد از تمام آسیب های مربوط به ورزش به علت ضایعات نرم بافت ناشی می شود) 1 (.

اگرچه درمان غیر جراحی پیش آگهی خوبی برای بسیاری از ورزشکاران با صدمات عضلانی است، اما عواقب نارسایی درمان ممکن است چشمگیر باشد و بازدهی فعالیت بدنی را به مدت چند هفته یا چند ماه (2) به تعویق انداخته است. شناخت اصول اساسی خاصی از مکانیسم های بازسازی و تعمیرات ماهیچه های اسکلت ممکن است به اجتناب از خطرات ناخواسته و تسریع بازگشت به ورزش کمک کند.

آناتومی و بیومکانیک

الیاف عضلانی به طور کلی از استخوان یا بافت همبند متراکم می آیند و در استخوان دیگری بوسیله تاندون قرار می گیرند.

عضلات وجود دارد که یک یا چند مفاصل را برای ایجاد حرکت حرکت می دهند. عضلات با عملکرد تونیک یا موضعی عموما گسترده و مسطح هستند و در یک اتصال واحد قرار دارند و سرعت انقباض کم و ظرفیت تولید و حفظ نیروی انقباضی بزرگ وجود دارد. آنها عموما در محوطه های عمیق قرار دارند.

عضلات شامل دو مفاصل دارای سرعت بیشتر انقباض و ظرفیت بیشتر برای تغییر طول، اما ظرفیت کمتر برای مقاومت در برابر تنش. آنها معمولا در محفظه های سطحی قرار دارند.

با توجه به شکل، عضلات مچ پا اجازه حرکت بیشتر را می دهند، در حالی که عضلات پنتیک دارای قدرت انقباضی بیشتری هستند.

طول فیبر تعیین کننده مهمی در مقدار انقباض ممکن در یک عضله است. از آنجا که مایوفیبریلها معمولا توزیع مایع در داخل شکم عضله ارائه می شوند، معمولا از طول کل عضله کوتاه تر است.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع: بافت عضلانی اسکلتی

فیوژن کمری

فیوژن کمری ستون فقرات است

قرار دادن پیچ ها، میله ها و قفس ها

ثابت کردن ستون فقرات. این کار انجام شده است

چون ستون فقرات ناپایدار است

به دلیل آسیب، یا به دلیل

ستون فقرات باید در جای خود ثابت شود

به خاطر درد

این جراحی اغلب شامل

حذف بخشی از یا تمام استخوان

که پشت ستون ستون فقرات نامیده می شود lamina. لامینا ممکن است باشد

باعث تنگی اطراف نخاع یا عصب (ها) می شود. جراحی به آن کمک می کند

سوزش یا التهاب را به آن منطقه کاهش دهید. هر گونه تغییرات آرتریت یا

همچنین می توان از مواد دیسکی که روی ریشه عصب قرار دارند نیز حذف می شود.

اکثر بیماران در 2 تا 5 روز در بیمارستان می مانند. قبل از اینکه بتوانید به خانه بروید، شما باید قادر باشد؛ 1. کنترل درد خود را با مصرف دارو های خوراکی 2. بیرون بریزید و خودتان راه بروید 3. مثانه خود را خالی کنید. اگر نتوانید این کارها را انجام دهید یا اگر مشکلی از خود دارید جراحی، ممکن است لازم باشد در بیمارستان دیگر باقی بمانید.  یک متخصص فیزیوتراپیست معمولا به شما کمک می کند تا یاد بگیرید که چگونه در داخل و خارج از رختخواب بمانید و از مکانیک بدن خوب استفاده کنید.  شما ممکن است با یک واکر یا سایر وسایل خانگی که به خانه می روند ارسال شود قبل از تخلیه از بیمارستان تعیین خواهد شد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع:درمان کمر دردهای پس از جراحی کمر

سرویکالژیا چیست و درمان آن چگونه است

بسیاری از افراد درد گردن را تجربه کرده اند. در بعضی موارد درد گردن به عنوان سرویکالژیا (Cervicalgia) تشخیص داده خواهد شد. همه افراد می توانند تحت تاثیر سرویکالژیا قرار بگیرند. سرویکالژیا اشاره به درد گردنی دارد که به مناطق دیگر مثل بازوها کشیده نمی شود.

سرویکالژیا معمولا وضعیت جدی ای نیست، اما می تواند ناراحتی ایجاد کند و باید مستقیما درمان شود.

این مقاله سرویکالژیا و نحوه درمان و جلوگیری از آن را مورد بحث قرار خواهد داد.

سرویکالژیا چیست؟

گردن که همچنین به عنوان ستون فقرات سرویکال نیز شناخته می شود وظیفه محافظت از نخاع و پشتیبانی از سر همزمان با دادن اجازه انجام طیف وسیعی از حرکات را دارد.

گردن شامل استخوان ها، اعصاب، ماهیچه ها، رباط ها و تاندون هایی است که بطوری ساختار یافته اند که بتوانند در حالی که انعطاف پذیر باقی می مانند، محافظت لازم را نیز ایجاد کنند.

این قابلیت انعطاف پذیری، به خصوص با توجه به این که گردن دائما برای صاف نگه داشتن سر تحت فشار قرار دارد، ساختار گردن را آسیب پذیر می کند.

بعضی از حرکات فشار تدریجی یا ناگهانی بر گردن ایجاد می کنند و فشار حاصل می تواند ناراحتی ایجاد کند. زمانیکه آسیب فقط در ناحیه گردن و نه در ناحیه های دیگر مانند بازوها یا پایین کمر رخ می دهد، به عنوان ” سرویکالژیا ” نامیده می شود.

 

علل

سرویکالژیا می تواند علل مختلفی داشته باشد. برخی از رایج ترین موارد عبارتند از:

• وضعیت بدنی ضعیف یا دوره های طولانی نگه داشتن گردن با زاویه نامناسب، مانند هنگام خوابیدن و یا کار کردن پشت میز.
• آسیب های ناشی از حرکت ناگهانی گردن، مانند ضربه ناشی از یک تصادف اتومبیل یا ورزش تماسی.
• فشار بلند مدت که موجب خم شدن عضلات گردن و شانه و منجر به فشار روی گردن می شود.
• بیماری های استخوانی، مانند آرتریت یا پوکی استخوان. از این رو که این شرایط در افراد مسن بیشتر رایج است، سن نیز عامل خطر برای سرویکالژیا است.
• بیماری یا شرایطی که بر ستون فقرات تأثیر می گذارد، مانند عفونت های ستون فقرات یا مننژیت.
• ورزش های خاصی می توانند باعث ایجاد کایفوز شوند. کایفوز می تواند بر روی حالت بدنی بطوریکه بر روی گردن فشار وارد آید، تاثیر گذارد. کایفوز همچنین می تواند منجر به سرویکالژیا شود.
• ممکن است شانه ها به سمت جلو آمده، گرد شده و بر روی گردن فشار ایجاد کنند. این فشار می تواند از طریق ورزش هایی که این وضعیت را ارتقاء می دهند، مانند دوچرخه سواری، یا برنامه های بدن سازی خاصی که بیشتر از عضلات کمر بر روی عضلات سینه کار می کنند، رخ دهد.

 

علائم

سرویکالژیا با درد در ناحیه گردن مشخص می شود که می تواند به صورت تیر کشیدن یا درد خفیف و دائمی احساس شود.

شدت درد بسته به میزان آسیب متفاوت است و اغلب موارد سرویکالژیا تنها باعث ناراحتی ملایم می شود.

سایر علائم سرویکالژیا عبارتند از:

• سفتی در عضلات گردن
• اسپاسم در عضلات گردن
• اختلال در حرکت گردن
• حساسیت به لمس در شانه
• سردرد
• سرگیجه
• حالت تهوع

 

درمان گردن درد

مدیریت سرویکالژیا بسته به علت متفاوت است. در اکثر موارد می توان آن را در خانه درمان کرد.

معمولا سرویکالژیا در عرض چند هفته از بین می رود. اگر درد بیشتر از چند هفته طول بکشد، یا بلافاصله اگر درد به عنوان نتیجه مستقیم یک آسیب رخ دهد، فرد باید به متخصص طب فیزیکی مراجعه نماید.

اجتناب از هر گونه فعالیتی که ممکن است موجب فشار بر روی گردن شود، مانند دوچرخه سواری حائز اهمیت است و می بایست گردن را تا حد ممکن استراحت داد. اگر آسیب ناشی از وضعیت بدنی ضعیف باشد، توجه به این موضوع و بهبود وضعیت بدنی حائز اهمیت است.

 

روشهای مختلفی برای درمان سرویکالژیا در خانه می توان انجام داد:

• بسته های یخ را می توان تا 20 دقیقه چند بار در روز به منطقه آسیب دیده اعمال کرد. اینکار می تواند در کاهش التهاب ناشی از آسیب گردن مفید باشد.
• می توان از گرما برای سرعت بخشیدن به بهبود، مثلا از طریق دوش آب گرم و یا حوله گرم استفاده کرد.
• داروهای بدون نسخه مانند ضد التهاب ها و یا مسکن ها می توانند در درمان سرویکالژیا مفید باشند.
• ماساژ این منطقه به افزایش جریان خون و تشویق بهبود کمک می کند.
• گردنبند های طبی از سر پشتیبانی کرده، حرکات را محدود می کند و فشار را از روی منطقه از بین می برد.
• کشش گردن یا حرکت دادن سر در موقعیت های مختلف می تواند سودمند باشد، اما این حرکات را تنها زمانی که فرد در زمان انجام احساس راحتی داشته باشد، می بایست انجام شوند.
• در برخی موارد درمان جدی تر از جمله یک برنامه فیزیوتراپی یا حتی جراحی برای کاهش ناراحتی لازم است.
• همچنین ممکن است که سرویکالژیا علامتی از یک وضعیت جدی تر مانند عفونت ستون فقرات باشد.
• اگر علائم دیگری مانند بی حس شدن و یا تیر کشیدن در بازوها ایجاد شود، بایستی بلافاصله به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. این علائم ممکن است بیانگر مشکلی مهمتر که نیاز به مداخله فوری دارد، باشد.

 

جلوگیری

در حالی که سرویکالژیا مشکلی رایج است، می توان احتمال بروز آن را از طریق برخی از تغییرات شیوه زندگی ساده کاهش داد.

 

بهبود وضعیت بدنی در طول روز

حفظ یک موقعیت بدنی خوب هنگام نشستن یا ایستادن روشی موثر برای جلوگیری از سرویکالژیا است. وضعیت خوب بدنی از گردن پشتیبانی می کند.

به عنوان مثال هنگام کار در پشت میز، وضعیت خوب را می توان با نگه داشتن زانو ها در زاویه 90 درجه، با هر دو پا روی زمین و گردن در یک موقعیت خنثی حفظ کرد.

 

بهبود وضعیت بدنی در طول شب

زمانی که فرد خواب است، بدن برای مدت طولانی غیرفعال است، بنابراین حفظ حالت بدنی خوب در طول خواب مفید است. افراد باید از خوابیدن بر روی شکم یا در موقعیتی که گردن پیچ خورده یا خم شده، خودداری کنند.

استفاده از بالش حمایتی که گردن را صاف نگه می دارد یا نگه داشتن بالشت بین پاها در صورت خوابیدن به پهلو می تواند کمک کننده باشند.

 

مدیریت استرس

درگیر شدن در تکنیک های کاهش استرس، مانند مدیتیشن و یا ورزش می تواند فشار بر روی شانه ها و گردن را که اغلب ناخودآگاه رخ می دهد، کاهش دهد.

 

فعالیت بدنی

فعال بودن می تواند به کاهش خطر ابتلا به سرویکالژیا کمک کند. همچنین ممکن است انجام برخی از انواع فعالیتهای جسمانی، مانند فعالیت هایی که عضلات بالای کمر را هدف قرار می دهند، برای جلوگیری از گرد شدن شانه ها مفید باشد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع:گردن درد

دلیل درد ساعد چیست؟

ساعد کامل کننده حرکات دست و بازوهاست، بنابراین درد در این ناحیه می تواند به زندگی روزمره خلل وارد نماید. درد ساعد می تواند از چندین علت مختلف ناشی شود که هر کدام نیاز به رویکرد درمانی متفاوت دارد.

ساعد از استخوان های شعاعی و استخوانی تشکیل شده اند که طول ساعد را به مفصل مچ دست می رساند. محل ساعد نشان دهنده ی آن است که به طور طبیعی در حرکات روزانه بازو و دست دخیل است.

در نتیجه آسیب و یا ناراحتی در ساعد ممکن است تاثیر گسترده ای در تحرک داشته باشد و باعث اختلال در عملکرد روزمره شود. به عنوان مثال درد ساعد ممکن است تایپ کردن بر روی یک صفحه کلید و یا گرفتن اشیاء با با دست را دشوار نماید.

حقایق سریع در مورد درد ساعد

• ساعد ناحیه بین مچ و آرنج دست است.
• در اغلب موارد فرد می تواند درد ساعد را با استراحت و فعالیت های ساختاری کنترل کند.
• برخی از گروه ها ممکن است در معرض خطر بالایی برای درد ساعد باشند.

 

علل درد ساعد چیست؟

ساعد دارای چندین عضله سطحی، سریع و عمیق است.

مانند بسیاری از اعضای بدن، ساختارهای ساعد توسط تاندون ها و رباط ها متصل می شوند.

درد ساعد می تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود از جمله:

آسیب: یک ترومای حاد، مانند سقوط، می تواند یکی از استخوان های ساعد شکستگی ایجاد کرده و یا به رباط ها و تاندون ها آسیب برساند

استفاده بیش از حد: برخی از ورزش ها، مانند تنیس و انواع خاصی از وزنه برداری، فشار زیادی را روی عضلات ساعد قرار می دهند و می توانند موجب کشیدگی عضلات شوند. همچنین استفاده بیش از حد از رایانه ها می تواند موجب فشار عضلانی در ساعد شود، که به عنوان یک آسیب عصبی پیچیده (RSI) شناخته می شود. با توجه به رشد کار با کامپیوتر، درد های ناشی از RSI در محل کار به طور فزاینده ای رایج شده اند.

گرفتگی عصب: هنگامی که اعصاب فشرده می شود، می تواند باعث درد، بی حسی یا احساس سوزش سوزن شدن در ناحیه آسیب دیده شود. انسداد عصبی می تواند ناشی از طیف وسیعی از سندرم های مختلفی باشد که بر ساعد اثر می گذارند. شایع ترین سندرم تونل کارپ است.

آرتریت: آرتریت ممکن است در مچ دست یا آرنج اتفاق بیفتد و درد خفیفی در ساعد ایجاد کند.

یک بیماری پیش زمینه: شرایط خاص پزشکی، مانند آنژین، می تواند در ساعد درد ایجاد کند.

نوع درد ممکن است بسته به علت متفاوت باشد. به عنوان مثال گرفتگی عصب می تواند تیر کشیدن در ساعد شود، در حالی که آرتریت آرنج می تواند در ناحیه ساعد باعث درد خفیف شود. آسیب استفاده بیش از حد، مانند RSI، می تواند هر دو نوع درد را ایجاد کند.

 

این تمرینات کمک می کند تا عضلات ساعد را بکشید

• مستقیم بایستید، بازوی آسیب دیده را در مقابل خود بطوریکه کف دست موازی با زمین باشد صاف کنید.
• با استفاده از دست مخالف، مچ دست را به سمت بدن بکشید.
• مچ دست را تا زمانی که در ساعد خود احساس کشش و نه درد می کنید، کشش دهید.
• موقعیت را برای 20 ثانیه نگه دارید.

 

کشش آرنج

کشش عضله پروناکتور می تواند به بهبود انعطاف پذیری و کاهش درد در ساعد کمک کند:

• صاف بنشینید، آرنج را روی یک میز یا دسته صندلی قرار دهید.
• با استفاده از دست مخالف، به آرامی ساعد را به طرف میز یا کف فشار دهید.
• هنگام که احساس کشش و نه درد دارید، موقعیت را برای 15 ثانیه نگه دارید.

 

چرخش مچ دست

این تمرین می تواند به بهبود گردش خون در ساعد کمک کند و مچ دست را انعطاف دهد:

• بازوها را در مقابل خود با دست در ارتفاع شانه قرار دهید.
• دست را مشت کنید و هرکدام از مچ دست را در جهت عقربه های ساعت و سپس خلاف عقربه های ساعث چرخش دهید.
• 10 تکرار در هر جهت انجام دهید.

 

تمرینات قدرتی

در مراحل آخر توانبخشی، می توان به باشگاه رفت و از تجهیزاتی مانند دستگاه های کابل، دمبل های سبک، و یا باندهای ورزشی استفاده کنید. تمرینات قدرتی مانند چرخش مچ دست یا چرخش معکوس می تواند به ایجاد قدرت در ساعد کمک کند و از وقوع مجدد درد ساعد جلوگیری کند.

 

جراحی یا تزریق

تمرینات ورزشی همیشه کافی نیست و بعضی افراد ممکن است برای کاهش درد به داروهای ضد التهاب نیاز داشته باشند. گاهی اوقات جایی که درد ناشی از گرفتگی اعصاب یا سایر صدمات است، ممکن است جراحی انجام شود.

 

جلوگیری

یک فرد می تواند اقدامات احتیاطی اولیه را برای کمک به پیشگیری از درد ساعد انجام دهد، مانند:

• اجتناب از فعالیت هایی که روی ساعد فشار بیش از حد وارد می آورند، مانند تنیس و انواع خاصی از وزنه برداری.
• از کامپیوتر برای مدت طولانی استفاده نکنید و از یک صفحه کلید ارگونومیک در محل کار استفاده کنید.
• از طریق تمرینات قدرتی، قدرت ساعد و چنگ زدن را در خود تقویت نمایید.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع:درد ساعد

نحوه نشستن صحیح برای داشتن وضعیت بدنی مناسب

اتخاذ موقعیت صحیح نشستن برای حفظ وضعیت خوب و سلامت کمر و ستون فقرات ضروری است. اکثر افراد می توانند وضع نشستن خود را با دنبال کردن چند دستورالعمل ساده بهبود بخشند.

نشستن با کمر و شانه صاف، نه تنها سلامت جسمانی فرد را بهبود می بخشد، بلکه می تواند باعث ایجاد اعتماد به نفس بیشتر در فرد نیز شود.

بسیاری از افرد اکثر روز خود را در زمان جابجایی، کار کردن در یک دفتر یا تحصیل و استراحت در خانه صرف نشستن می کنند. نشستن طولانی مدت می تواند منجر به طیف وسیعی از اثرات نامطلوب بر روی سلامتی از جمله وضعیت بدنی بد و مشکلات سلامتی در کمر شود.

در این مقاله ما به اینکه موقعیت صحیح بدنی به چه معنی است و راه هایی برای رسیدن به موقعیت بدنی مناسب بخصوص در زمان استفاده از رایانه می پردازیم.

 

 

وضعیت مناسب بدنی چیست؟

وضعیت خوب بدنی به این معنی است که بخش های کلیدی بدن فرد به درستی تراز شده و با مقدار مناسب تنش عضلانی پشتیبانی می شود.

وضعیت صحیح میتواند کمک کند به:

• کاهش فشار روی بدن هنگام حرکت و ورزش
• کاهش استهلاک در مفاصل، ماهیچه ها و رباط ها
• حفظ تعادل در حال حرکت و ورزش
• کاهش خطر گرفتگی عضله و مشکلات استفاده بیش از حد
• بهبود سلامت ستون فقرات

 

بهترین موقعیت نشستن

بهترین موقعیت نشستن به قد افراد، صندلی که از آن استفاده می کنند و فعالیت آنها در هنگام نشستن بستگی دارد.

فرد می تواند از طریق موارد زیر وضعیت بدنی را بهبود بخشد و به موقعیت نشستن مناسب برسد:

• پای خود را صاف نگه دارید یا آنها را روی کف یا زیرپایی قرار دهید.
• از روی هم انداختن زانوها و یا مچ پا خودداری کنید.
• بین پشت زانو و صندلی کمی فاصله دهید.
• موقعیت زانو را در ارتفاع باسن یا کمی پایین تر از آن قرار دهید.
• مچ پا را در مقابل زانو قرار دهید.
• شانه ها را ریلکس کنید.
• ساعد و زانوهای خود را در صورت امکان به موازات کف قرار دهید.
• آرنج ها به طوری که در دست حالت L مانند ایجاد نماید، در طرفین قرار دهید.
• صاف و با نگاه به مستقیم بدون نیاز به کشش گردن بنشینید.
• کمر را به صندلی تکیه داده، و یا اگر در پشت شما جاهایی است که به راحتی کمر با صندلی تماس ندارد (بخصوص در پایین کمر) از پشتی یا کوسن مناسب استفاده نمایید.
• از نشستن برای مدت طولانی در یک زمان اجتناب کنید، در حالت ایده آل برای هر ساعت نشستن، حداقل 10 دقیقه استراحت نمایید.

 

نکاتی برای نشستن در پشت رایانه

افرادی که به خاطر کار یا تحصیلشان برای مدت طولانی پشت میز نشسته اند، باید اقدامات احتیاطی بیشتری را انجام دهند تا مطمئن شوند که وضعیت بدنی مناسب دارند.

زمان استفاده طولانی مدت از رایانه، فرد می تواند از طریق کارهای زیر به بهبود موقعیت نشستن خود کمک کند:

• مانیتور را در بازه ی طولی بازوها و در فاصله کمتر از 5 سانتی متری از خط طبیعی دید قرار دهید.
• محیط کاری را سفارشی سازی کنید، برای مثال از زیرپایی، پد مچ دست یا پشتی صندلی استفاده کنید.
• از یک میز ایستاده برای جابجایی بین نشستن و ایستادن استفاده نمایید.
• از صندلی ارگونومیک، توپ یوگا یا صندلی زانو استفاده نمایید.
• انواع مختلف صفحه کلید و ماوس را امتحان کنید.
• برای تماس های طولانی برای کاهش فشار روی گردن از هدست استفاده نمایید.
• موقعیت صفحه کلید و موس را با هم نزدیک کنید.
• گاه به گاه بلند شوید و در اطراف قدم بزنید، به خصوص زمانی که درد عضلانی یا مفصلی را تجربه می کنید.
• هنگامی که در موقعیت صحیح قرار می گیرید، سعی کنید هر 10 تا 15 دقیقه بررسی کنید که آیا وضعیت تغییر کرده است و یا نیاز به اصلاح موقعیت است.

فردی با وضعیت ضعیف بدنی می تواند وضعیت خود را با زمان، آگاهی و تعهد تصحیح کند. برای برخی افراد ممکن است هفته ها یا ماهها طول بکشد تا نتایج قابل توجهی از کار بر روی وضعیت خود بدست آورند. هنگامی که فرد وضعیت خود را بهبود بخشد، باید برای حفظ آن تلاش کند، بنابراین ممکن است اغلب خود را مجبور به تشخیص موقعیت های ناسالم و اصلاح آنها کند.

 

موقعیت های نشستنی که باید خودداری نمود

هر کاری که سبب سوء استفاده یا استفاده بیش از حد از عضلات، رباط ها و یا تاندون های خاص شود، می تواند بر وضعیت و سلامت بدن تاثیر بگذارد. بعضی از موقعیت ها که سبب استفاده نادرست از بافت ها می شوند، به ویژه موقعیت های نشستن، از بقیه بدتر هستند.

برای جلوگیری از موقعیت بدنی بد و ایجاد مشکلات برای سلامتی کمر از کارهای زیر خودداری کنید:

• نشستن به صورت خم شده در یک سمت بصورتی که ستون فقرات خم شده باشد.
• روی هم انداختن زانوها، مچ پا، دست ها.
• پای آویزان یا با حمایت نامناسب.
• نشستن طولانی مدت در یک موقعیت.
• فشار به گردن برای نگاه کردن به مانیتور، صفحه تلفن و یا مدارک برای مدت طولانی.
• نشسته در موقعیتی که به طور کامل از کمر، به خصوص قسمت پایین پشتیبانی نمی شود.
• نشستن برای مدت طولانی بدون وقفه

 

راه های دیگر برای بهبود وضعیت بدنی

تمرین عادات نشستن خوب تنها یکی از راه های کمک کردن به بهبود وضعیت بدنی و سلامت کمر است.

هر نوع موقعیت و حرکات موضعی که بدن ایجاد می کند؛ عضلات، تاندون ها و رباط هایی را که به حمایت موقعیت کمک می کنند را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از عوامل سبک زندگی که به نظر نمی رسد به طور مستقیم بر وضعیت بدنی تاثیر داشته باشند در واقع برای سلامت وضعیت کلی بسیار مهم هستند.

راهنمایی های روزمره برای وضعیت بدنی و کمر سالم شامل موارد زیر است:

• برای حداقل 30 دقیقه سه بار در هفته با تمرکز بر ترکیبی از حرکات کششی، قدرتی و فعالیت های هوازی ورزش کنید.
• سعی کنید در یک موقعیت برای مدت طولانی باقی نمانید، هر ساعت موقعیت یا فعالیت خود را تغییر دهید.
• برای تماس های طولانی از هندزفری استفاده کنید.
• برای کاهش میزان فشار روی گردن و بالای کمر هر صفحه ای را در سطح چشم یا قفسه سینه نگه دارید.
• در هنگام خواندن صفحات تلفن همراه و یا مانیتور، صاف نشسته و به طور مستقیم نگاه کنید.
• اشیاء سنگین را با خم کردن پاها به جای استفاده از کمر بلند کنید.
• بارهای سنگین را در هنگام بلند کردن یا حمل در نزدیکی بدن نگه دارید.
• در هنگام رانندگی برای حمایت از کمر بدون فشار و اجازه زانو به خم شدن صندلی را تنظیم کنید.
• برای کاهش کشیدگی عضلات کمر روی صندلی ها کوسن های حمایتی کمر از جمله پشتی های خودرو قرار دهید.
• هنگام ایستادن برای مدت زمان طولانی کفش های راحت، حمایتی و یا ارتوپدی بپوشید.
• با ستون فقرات صاف راه بروید و تلاش کنید از خم شدن جلوگیری کنید.
• هنگام راه رفتن یا دویدن، بازوها را به آرامی تاب دهید.
• کریرهای کودک را در سطحی بالاتر از باسن با دسته در سطح ناف قرار دهید.
• در هنگام حمل نوزاد برای یک دوره طولانی، جهت نگه داری کودک را متناوبا تغییر دهید.
• در هنگام دوری از رایانه با انجام اسکات، لانگ، پروانه، شراگ شانه و حرکت شنا، عضلات مهم خود را تقویت نمایید.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع:نحوه نشستن صحیح

درمان پارگی و کشیدگی رباط

کشیدگی رباط (sprain) کشش یا پاره شدن رباط ها (باند های سختی از بافت فیبروزی که دو استخوان را در مفاصل شما متصل می کند) می باشد. رایچ ترین محل برای کشیدگی رباط در مچ پا شما است.

درمان اولیه شامل استراحت، یخ گذاری،کمپرسیون محل آسیب (بانداژفشاری) و بالا نگه داشتن مچ پا (مثلا گذاشتن یک بالش زیر پا) است. کشیدگی رباط خفیف می تواند در خانه درمان شود. کشیدگی رباط شدید گاهی اوقات نیاز به جراحی برای ترمیم رباط های پاره شده دارند.

تفاوت بین کشیدگی رباط  (sprain) و کشیدگی عضله (strain) این است که کشیدگی رباط موجب آسیب رسیدن به بافت هایی می شود که دو استخوان را به هم متصل می کنند، در حالی که کشیدگی عضله شامل آسیب به عضله یا بافتی است که عضله را به استخوان متصل می کند.

 

 

علائم

علائم و نشانه ها بسته به شدت آسیب، متفاوت است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد
• ورم
• کبودی
• توانایی محدود برای حرکت مفصل آسیب دیده
• شنیدن یا احساس صدای”پاپ” در مفصل در زمان آسیب دیدگی

 

چه زمان نیاز به مراجعه به پزشک است؟

کشیدگی رباط خفیف را می توان در خانه درمان کرد. اما آسیب های که باعث کشیدگی رباط  می شوند می توانند همچنین باعث آسیب های جدی مانند شکستگی شوند. شما باید به پزشک مراجعه کنید اگر:

• نمی توانید حرکت کنید یا مفصل آسیب دیده تحمل وزن نداشته باشد.
• درد به طور مستقیم بر روی استخوان مفصل آسیب دیده کشیده می شود.
• در هر بخش از ناحیه آسیب دیده بی حسی داشته باشید.
• ورم و یا کبودی قابل ملاحظه داشته باشید.

 

علل

کشیدگی رباط هنگام کشیدگی بیش از حد و یا پاره شدن رباط رخ می دهد در حالی که به شدت بر مفصل فشار وارد می آورد. کشیدگی رباط اغلب در شرایط زیر رخ می دهند:

مچ پا – پیاده روی یا ورزش روی یک سطح ناهموار، فرود نامناسب پس از یک پرش

زانو – چرخیدن در طول فعالیت ورزشی

مچ دست – فرود روی یک دست کش آمده در طول سقوط

شست – آسیب های ناشی اسکی و یا کشش بیش از حد طولانی در هنگام بازی ورزشی با راکت، مانند تنیس

کودکان دارای نواحی از بافت نرم تر هستند که صفحات رشد نام دارند و در انتهای استخوان های آنها هستند. رباط ها در اطراف مفصل اغلب قوی تر از این صفحات رشد هستند، به طوری که کودکان بیشتر احتمال شکستگی دارند تا کشیدگی رباط .

 

عوامل خطر

عواملی که در به وجود آمدن کشیدگی رباط  نقش دارند، عبارتند از:

شرایط محیطی. سطوح لغزنده یا ناهموار می تواند باعث احتمال بیشتر بروز آسیب شود.

خستگی. عضلات خسته احتمالا نمی توانند به خوبی از مفاصل شما حمایت کنند. هنگامی که شما خسته هستید، به احتمال بیشتری تسلیم نیروهایی می شوید که می توانند به مفصل فشار وارد کنند.

تجهیزات ضعیف. کفش و سایر تجهیزات ورزشی ضعیف و یا نامناسب می تواند به خطر ایجاد کشیدگی رباط کمک کند.

 

تشخیص

در طول معاینه فیزیکی پزشک تورم و نقاط حساس به لمس در اندام تحت تاثیر شما را بررسی می کند. موقعیت و شدت درد شما می تواند به تعیین میزان و ماهیت آسیب کمک کند.

اشعه ایکس می تواند به تشخیص عدم وجود شکستگی و یا آسیب استخوان به عنوان منبع مشکل کمک کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نیز ممکن است برای تشخیص میزان آسیب استفاده شود.

 

درمان کشیدگی رباط

برای مراقبت فوری از کشیدگی رباط  از روش  R.I.C.Eاستفاده کنید. روش – استراحت، یخ، فشرده سازی، ارتفاع:

استراحت. اجتناب از انجام فعالیت هایی که موجب درد، تورم یا ناراحتی می شوند. اما تمام فعالیت های بدنی را قطع نکنید.

یخ. حتی اگر به دنبال کمک پزشکی هستید، بلافاصله روی ناحیه آسیب دیده یخ بگذارید. از یخ یا کمپرس سرد هر باز به مدت 15 تا 20 دقیقه استفاده کنید و در چند روز بعد از مصدومیت، هر دو تا سه ساعت در زمانی که بیدار هستید، این کار را تکرار کنید.

فشرده سازی. برای متوقف کردن تورم، منطقه را با یک باند کشی فشرده کنید تا تورم متوقف شود. ناحیه را بیش از حد فشرده نکنید چرا که ممکن است باعث گردش خون شود. از انتهای دورترین ناحیه نسبت به قلب فشرده سازی را شروع کنید. اگر درد افزایش یابد، محل آسیب دیده بی حس شود و یا زیر ناحیه باندپیچی شده تورم دیده شود، باند کشی را آزادتر کنید.

بالا نگه داشتن عضو. سطح محل آسیب دیده را به خصوص در شب بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید چرا که به گرانش امکان می دهد تا تورم را کاهش دهد.

همچنین داروهای ضد درد مانند ایبوپروفن و استامینوفن می توانند مفید باشند.

پس از دو روز اول، به آرامی شروع به استفاده از منطقه آسیب دیده کنید. شما باید بهبود تدریجی را در عملکرد مفصل برای تحمل وزن یا حرکت بدون درد مشاهده کنید. ریکاوری از کشیدگی رباط می تواند چند ماه طول بکشد.

متخصص طب فیزیکی می تواند برای به حداکثر رساندن ثبات و قدرت مفصل یا اندام آسیب دیده به شما کمک کند. پزشک شما ممکن است پیشنهاد دهد که منطقه را با بریس یا اسپلیت ثابت کنید. برای برخی از صدمات مانند پارگی رباط ممکن است جراحی در نظر گرفته شود.

یکی از نکات بسیار مهم در توانبخشی این موارد تقویت حس درک وضعیت (proprioception) است که با تمرینات خاصی حاصل می گردد. حس درک وضعیت فضایی مفصل در جلوگیری از پیچ خوردگی بسیار حایز اهمیت است و  در اثر بی حرکتی مدام اسیب می بیند.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع: کشیدگی رباط

بهترین نحوه ی درست ایستادن

درست همانگونه که احتمالا همیشه مادرتان به شما گوشزد کرده، باید صاف بایستید. حالت اشتباه بدنی، علت مشکلات متعدد عضلانی اسکلتی است. در اینجا نحوه ی ایجاد حالت بدنی صحیح در هنگام ایستادن را بررسی می نماییم.

با چشمان خود شروع کنید. به اطراف خود نگاه کنید. توجه کنید که چه تعداد از اطرافیان شما به سمت پایین نگاه می کنند. سپس به شانه ها و کمر این افراد نگاه کنید. این افراد به سمت جلو خم شده اند و حالتی شبیه پیری زودرس گرفته اند. بنابراین، با نگاه به مقابل، تصویر جدید بدن خود را شروع کنید: به طور مستقیم به چشمان مردم، به افق، به جهان اطراف و بالاتر از خود نگاه کنید. همه ما زمان زیادی را صرف زل زدن به گوشی یا کفش های خود کرده ایم. حال زمان آن رسیده است که واقعا دنیای اطراف خود را بشناسیم و به مقابل به طور مستقیم نگاه کنیم.

 

 

سپس چانه خود را بالا بیاورید. بالا بردن چشم ها به تنهایی کافی نیست. چانه ی خود را به سمت بالا بیاورید و دقت کنید که چه اتفاقی برای گردن شما می افتد. انحنای گردن تغییر می کند؛ وزن جمجمه شما، که مغز عظیم شما را نگه داری می کند، در حال حاضر روی ستون فقرات شما متمرکز است. جریان خون و مایع مغزی نخاعی شما مسیرهای نرم و صحیح را در رایانه ذهنی شما طی می کنند. اینکار باعث می شود از مصرف انرژی بیش از حد جلوگیری شود و به سلول های عصبی بدن که اطلاعات زیادی را انتقال می دهند اکسیژن کافی برسد.

 

مطلب مرتبط: درمان گردن درد

 

شانه های خود را عقب تر از لگن قرار دهید. با چرخش شانه به جلو در زمانی که با انگشتانتان روی گوشی و یا صفحه کلید کامپیوتر ضربه می زنید، شانه هایتان در یک حالت بسته گیر می کنند. اسکاپولارهای موجود در کمر شما به سمت جلو و خارج حرکت می کنند و عضلاتی که آنها را هدایت می کنند، به دلیل موقعیت بیومکانیکی نامناسب تضعیف می شوند. با چرخش به جلو، شانه های چرخان شما (چهار تاندون که حرکت شانه شما را هدایت می کنند( به استخوان آکرومیون فشار می آورند. این موضوع زمانی که سعی می کنید دست خود را بر روی سر خود ببرید، باعث ایجاد احساس درد می شود.

همانطور که شانه های شما به سمت عقب می چرخند، شکم خود را به داخل بکشید و منقبض کنید. هر آنچه که در قسمت بالای کمربند قرار گرفته شامل ماهیچه های شکم شما و چربی هایی که ماهیچه را پوشانده اند وزن زیادی را بر ستون فقرات شما تحمیل می کنند. سعی کنید در این حالت یک لیوان آب را در مقابل خود نگه دارید و متوجه شوید که انجام اینکار حتی برای چند دقیقه چقدر دشوار است. بدون استفاده از انقباض عضله و قدرت شکمی، کمر شما باید شکم را به همین صورت در تمام طول روز نگه دارد.

در حالیکه شکم خود را به داخل منقبض کرده اید، نفس عمیقی بکشید. تصور کنید که ریه های شما دارای سه بخش برای پر کردن هر نفس است. ابتدا فضای پایین را پر کنید که در قسمت ناف شما احساس می شود. بعد، قسمت سینه خود را پر کنید و در نهایت، قسمت بالای قفسه سینه خود را پر کنید. توجه داشته باشید که شانه های شما به عقب رانده می شوند، ریه های شما بلند می شوند، و شکم شما به سمت داخل جمع شده است. در این حالت جهان را ببینید.

 

 

در حالیکه شانه های خود را صاف نگه داشته اید باسن خود را کمی به سمت جلو بیاورید. این فقط سربازان نیستند که می توانند صاف و با غرور بایستند. حال به همین صورت صاف به جهان قدم بگذارید. با حفظ حالت صاف پشت میز بنشینید و موقعیت بدنی صاف خود را به همین حالت نگه دارید. مادرتان به شما افتخار خواهد کرد، و مفاصل شما دیگر آسیب نمی بینند و دچار درد نمی شوند.

بدن به طور کلی به طوری طراحی شده است که در هنگام ایستادن صحیح، انرژی مصرفی کمینه است. عضلات اصلی آرام هستند و تنها واکنش های موضعی برای حفظ تعادل در فعالیت ها نیاز هستند. حالت بدنی صحیح زمانی صورت می گیرد که لاله گوش، سر شانه، استخوان اتصال دهنده لگن و ران، زانو در خطی کاملا عمود بر کف قرار دارند.

 

همه ی این کارها به تمرین و نظم و انضباط نیاز دارند. تلفن، رایانه، الکسا و سیری خود را برای یادآوری انجام این تمرینات ساده به طور منظم تنظیم کنید. شما با افزایش سن به طور طبیعی دچار خمیدگی پشت می شوید، با حالت بدنی ضعیف و نادرستی که به دیسک و مفاصل ستون فقرات خود اضافه می کنید می توانید احتمال ابتلا به آرتروز را بالا برید. و همچنین تضعیف عضلات شکمی باعث می شود که شما دچار کمردرد شوید. تصویر بدنی خمیده و سالخورده هیچ سودی برای شما نخواهد داشت.

برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع:  نحوه ی درست ایستادن

توانبخشی فعال یا DBC چیست

اختلالات اسکلتی-عضلانی

اختلالات اسکلتی-عضلانی یکی از شایع ترین بیماری های طولانی مدت است و بیشتر از سایر بیماری ها، درد آن سبب می شود فرد نتواند در محل کار خود حاضر شود و مسئولیت هایش را انجام دهد. شایع ترین بیماری اسکلتی عضلانی، کمردرد (LBP) است. درد در ناحیه گردن و شانه نیز تقریبا به همان اندازه شایع است. اختلالات اندام های فوقانی شایع در مطالعات اپیدمیولوژیک مبتنی بر جمعیت، تنها توجه محدودی را دریافت کرده است. درد و حرکات محدود مفصل شانه علائم شایع هستند، اما تعاریف پزشکی و معیارهای تشخیصی هنوز متفاوت هستند.

شایعترین علائم اختلالات اسکلتی عضلانی درد، محدودیت عملکرد فیزیکی، تخریب ساختارهای بافت، غیبت در کار و بازنشستگی پیش از موعد است. این علائم تا حدی مرتبط هستند، اما تا حدودی علل مختلفی دارند.

مهم است بدانیم که کدام علت ها می تواند علائم را ایجاد کنند. از لحاظ بهداشت عمومی و اقتصاد ملی، اهمیت زیاد اختلالات اسکلتی عضلانی در درجه اول نه به دلیل درد، ضعف فیزیکی، نقص عملکردی یا انحطاط بافت، بلکه به دلیل زیان های از دست دادن زمان کار است. هزینه های درمان این بیماری در مقایسه با هزینه های مربوط به عدم حضور بیمار در محل کار و بازنشستگی زودرس، کم رنگ می باشد.

 

 

علائم اختلالات اسکلتی عضلانی

• درد
• نقص عملکردی
• آسیب و تخریب بافت ساختاری
• غیبت در کار و ناتوانی دائمی

طبقه بندی اختلالات اسکلتی عضلانی دشوار است، همانطور که از استفاده گسترده از اصطلاحات نامناسب مانند “درد پشت” و “ناحیه گردن و شانه” مشهود است. اغلب فرض می شود که اکثر بیماران مبتلا به مشکلات کمر و گردن از درد فیزیکی رنج می برند. بدین معنی که در حالتی که بیماری های عمومی یا غیر اسکلتی- عضلانی (مانند سرطان یا عفونت) درگیر نیستند، درد آنها با تنش های مکانیکی (فیزیکی) که ستون فقرات و اندام فوقانی تحت تاثیر آن قرار گرفته است، متفاوت می شوند. در برخی شرایط شدید کمر و همچنین ناحیه گردن و شانه، پاتوژنیس نسبتا شناخته شده است. این تشخیص شامل فشردگی ریشه عصب ستون فقرات و مشکلات خاص مفصل شانه و اندام فوقانی (مانند در رفتگی شانه) است. در این موارد، اتولوژی، پاتوفیزیولوژی، پیش آگهی و درمان ویژه برای شناسایی علت استفاده می شوند. با این حال، بسیاری از این روش های “تشخیص” اطلاعات مفیدی در اختیار ما نخواهد گذاشت.

مهم است که درک کنیم که به ندرت می توان دقیقا بافت یا قطعه ای را که درد کمر یا گردن را ایجاد می کند، مشخص کرد. اغلب اوقات، حتی نمی تواند اتولوژی مشکل را پیدا کرد. در بسیاری از موارد،  زمانی که علت دقیق آن معلوم نیست درد در اندام فوقانی مشابه است و فقط با علائم توصیف شده آن تشخیص داده می شود. مثلا در اختلالات شانه، اغلب علائم همپوشانی از مشکلات مختلف (بی ثباتی، سندرم گیرافتادگی شانه، شانه چرخان) را می توان تشخیص داد. این مشکل اساسی در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری های مزمن پشت و همچنین ناحیه گردن و شانه است. با این حال، این مشکل نباید مانع موفقیت درمان علائم شود.

 

توانبخشی فعال یا DBC چیست؟

 

 

در سال 1993 یک گروه از کارشناسان فنلاندی برای توسعه روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی درد و گردن تلاش کردند. نتیجه کار آن ها توانبخشی فعال یا DBC بود. امروزه DBC یک داستان موفقیت جهانی است که زندگی هزاران نفر را از کارکنان اداری تا ورزشکاران حرفه ای بهبود داده است.

بیش از 20 سال پیش، گروهی از دانشمندان و متخصصین معتبر فنلاند دور هم جمع شدند تا روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی را توسعه دهند. آنها تحقیق در مورد روش های دقیق ارزیابی آسیب های فیزیکی شروع کردند. آنها یک دسته بندی برای هر آسیب ایجاد کردند و سپس درمان هایی را که مخصوصا برای هر آسیب خاص است، توسعه دادند. برای این منظور مجموعه ای از وسایل پزشکی تخصصی برای کمک به فرایند ارزیابی و درمان ایجاد شده است. DBC ایرلند علاوه بر استفاده از فرآیند DBC برای توانبخشی ستون فقرات، در درمان آسیب هایی که برای ورزشکاران نیز به وجود می آید تخصص دارد.

DBC در حال حاضر یک شبکه بین المللی فیزیوتراپی با بیش از 140 شیوه در 23 کشور جهان است. DBC ایرلند 12 سال پیش تاسیس شد و از آن زمان به 3 درمانگاه گسترش یافته است.

DBC مخفف (Documentation Based Care) به معنی مراقبت بر اساس مستند سازی است- به عبارت دیگر، درمان ها شواهدی برای اثبات اثربخشی خود داشته، و تنها از درمان مبتنی بر شواهد استفاده شده است.

اطلاعات جمع آوری  شده از پرونده های 200 هزار مورد برای ایجاد پروتکل درمانی DBC استفاده شده است. تحقیقات تیم DBC پیوسته در حال انجام است و به پزشکان اجازه می دهد تا درمان ها را دائما تدوین و اصلاح کنند.

 

رویکرد اصولی منحصر به فرد

 

 

رویکرد DBC به فیزیوتراپی مبتنی بر مستندات دقیق و تجهیزات و متدهای درمانی اصولی منحصر به فرد برای درد کمر و گردن است. در حالی که فیزیوتراپی معمولی اغلب بر کاهش علائم تمرکز می کند، DBC قصد دارد که با ناتوانی های عملکردی ایجاد کننده علائم مواجه شود. هر پرونده بیمار به دقت مستندسازی شده است تا به DBC کمک کند برنامه های درمانی مؤثرتری را گسترش دهد.

درمان های با DBC متعهد به ارائه درمان و توانبخشی است که در تحقیقات علمی مستقر هستند. پس، همانطور که با تحقیقات علمی پشتیبانی می شود، یک روش فعال و بر پایه ورزش برای توانبخشی ناحیه آسیب دیده بکار می رود. برنامه های توانبخشی فعال ثابت کرده اند که امکان آرام شدن درد و بهبودی طولانی مدت را فراهم می کند.

همه بیماران ابتدا به طور جامع توسط فیزیوتراپیست مجرب ارزیابی می شوند. در ارزیابی اولیه ، اندازه گیری های عینی جنبش و قدرت بیمار با استفاده از دستگاه های DBC  انجام می شود تا یک خط پایه از وضعیت بیمار فراهم کند. این اندازه گیری های عینی می تواند به صورت آماری برای تحلیل پیشرفت بیمار مورد استفاده قرار گیرد.

توانایی مانیتورینگ پیشرفت بیمار با شواهد، یکی از روش هایی است که DBC به شما ارائه می دهد که در سایر روش ها تکرار نمی شود.

فیزیوتراپیست پس از آن یک برنامه توانبخشی را با توجه به شرایط/ آسیب بیمار آماده می کند. با استفاده از ابزارهای توانبخشی طراحی شده DBC می توان بخشی خاصی از بدن را در شیوه ای کنترل شده و بدون درد بصورت مجزا درمان کرد.

 

DBC چگونه درمان مبتنی بر شواهد را ارائه می دهد؟

 

 

توانبخشی عملکردی DBC در حالت پایه شامل اندازه گیری سیستماتیک عملکرد فیزیکی و عوامل روانشناختی است که فرایند درمان را هدایت می کنند. ارزیابی های اولیه مشخصات فیزیکی،روانی- اجتماعی بیمار را مشخص کرده و سطح پارامترهای اولیه را تعیین می کند که این پارامترها بعدها به عنوان شاخص پیشرفت نظارت می شوند. این مشخصات در طراحی برنامه درمان فردی و جزئی از عوامل پیش بینی روند درمان محسوب می شوند. آزمایشاتی برای اندازه گیری محدوده حرکت، استقامت، پرسش هایی راجع به میزان درد، عملکرد بدنی و حالت روانی مناسب بیمار به طور دوره ای در طول درمان توانبخشی تکرار می شوند. اینکار امکان ایجاد و طراحی یک روش درمانی منحصر به فرد برای بیمار و ثبت بازخورد بیمار برای بهبود ظرفیت فیزیکی و روانی او ایجاد می کند.

برنامه های توانبخشی عملی DBC با هدف:

• بازگردانی محدوده حرکت
• بازیابی هماهنگی عضلات و کنترل حرکت
• بهبود استقامت عضلانی
• بهبود شرایط عمومی
• بازآموزی تفاوت بین بارگذاری فیزیکی طبیعی و درد به بیمار
• کاهش ترس و رفتارهای اجتناب ناپذیر
• مقابله با موانع روانی / اجتماعی / شغلی برای بازگشت به کار

برنامه درمان فردی شامل تمرینات خاص بهمراه حمایت شناختی-رفتاری است. تمرینات به تدریج پیشرفت می کنند و تحت نظارت دقیق کارکنان آموزش دیده انجام می شوند.

پشتیبانی شناختی-رفتاری شامل آموزش فردی و “یادگیری با انجام” است. در انتهای برنامه، یک برنامه تمرین خانگی برای حفظ نتایج ارائه می شود.

معمولا هر جلسه درمانی DBC به طور میانگین 60 دقیقه بوده و درمان دو بار در هفته انجام می شود.

در طی برنامه درمان، جلسات ارزیابی 90 دقیقه ای برای ارزیابی وضعیت اولیه بیمار، پیشرفت و یا نتایج صورت می پذیرد. نظارت بر نتایج، اطلاعات مربوط به پیشرفت و نتیجه درمان را فراهم کرده و اجازه پیگیری طولانی مدت را می دهد.

سیستم تضمین کیفیت بالینی ویژه DBC شامل پشتیبانی بالینی مداوم، کارگاه آموزشی و تجزیه و تحلیل اطلاعات بیمار می باشد. گزارش اطمینان کیفیت دو بار در سال بر اساس اطلاعات بیمار تولید می شود. این گزارش ها به تایید اثربخشی درمان در سطح محلی کمک می کنند. همه این نتایج به یک برنامه درمانی منجر می شود که به شدت بر اساس اصول EBM است:

مفهوم درمان DBC بر اساس دانش حاصل از تحقیقات علمی است. اعتبار سنجش و اثربخشی درمان ها در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمایش و درمان بر روی ده ها هزار بیمار درمان شده، در بانک اطلاعات DBC برای توسعه برنامه های درمانی نگه داری می شود. نتایج درمان هنگامی که روش درمان به درستی اعمال می شود، خوب است.

امکان بازسازی روش های درمانی در شرایط متفاوت در نتیجه آموزش پرسنل و مستند سازی دقیق درمان های انجام شده روی بیماران فراهم شده است.

برنامه های درمان فردی براساس اندازه گیری های اولیه برنامه ریزی شده و تنظیمات و نیازهای فردی بیماران را مورد توجه قرار می دهند.

فرآیند QA نظارت بر نتایج بالینی درمان که در سطح محلی بدست می آید را امکان پذیر می سازد.

 

مفهوم درمان DBC – اصول کلی

مفهوم درمان DBC شامل ترکیبی از پروتکل های ارزیابی DBC، درمان و نظارت بر نتایج می باشد. پروتکل ها تمامی مراحل اصلی فرآیند درمان را پوشش می دهند و شامل روش های یکسان برای ارزیابی اولیه بیمار، روش های برای طراحی برنامه ی فردی، روش های نظارت بر پیشرفت و نتایج درمان هستند و  همچنین دستورالعمل هایی که به بیماران برای حفظ نتایج در فاز توانبخشی کمک می کند را ارائه می دهند.

 

ارزیابی اولیه

 

معاینه بالینی استاندارد شده

معاینه بالینی اساس برنامه ریزی برنامه های درمانی فردی را شکل داده و دارای یک مرحله غربالگری مهم برای تشخیص شرایط احتمالی مشکل ساز برای درمان فعال است. معاینه بالینی استاندارد DBC، شامل مواردی است که ثابت شده برای کمر، گردن و شانه ی بیماران اهمیت اساسی دارند.

 

پرسشنامه ها

ارزیابی شامل پرسشنامه هایی است که سابقه کامل بیمار و وضعیت فعلی کمر، گردن یا شانه را مشخص می کند. پرسشنامه ها همچنین توصیف جامعی از وضعیت عملکردی و روانی-اجتماعی، سلامت عمومی و شرایط کاری فرد را فراهم می آورند.

 

سابقه پزشکی

این ماژول پرسشنامه اطلاعاتی در مورد تکرار و مدت زمان درد، شروع درد و طول مدت غیبت از کار را جمع آوری می کند. اطلاعات پس زمینه پزشکی برای پیش بینی مدت زمان برنامه درمان استفاده می شود.

شدت درد، طول درد و امتداد درد و شدت درد با استفاده از یک ابزار 100 میلیمتری مقیاس بصری آنالوگ (VAS) اندازه گیری می شود. شدت امتداد و تکرار درد نشان دهنده شدت بیماری است.

این ماژول های پرسشنامه روی پیش بینی مدت زمان درمان، سطح اولیه تمرینات ورزشی DBC و پیشرفت بار تأثیر می گذارد.

 

پرسشنامه روانشناسی

“پرسشنامه رفتاری اجتناب از ترس”، اعتقادات بیمار نسبت به رابطه بین فعالیت بدنی (از جمله کار) و درد را ارزیابی می کند. مقیاس “افسردگی مختصر ریمون” برای نمایش علائم افسردگی و ” بهبود کنترل لوکاس” نگرش بیمار نسبت به درمان را می سنجد. معمولا، نتایج حاصل از ماژول های روانی مطلوب هستند، و درمانگر می تواند بر حمایت شناختی و رفتاری تمرکز کند. در صورت نیاز بیمار، یک واحد روانشناسی می تواند به برنامه ی درمان فرد اضافه شود.

 

شاخص اختلال فیزیکی

شاخص های اختلال فیزیکی برای ارزیابی سطح تجربه ی شخصی آسیب های فیزیکی و ناتوانی استفاده می شوند. شاخص اختلال شانه بر اساس مقیاس درونی شانه ی جراحان آرنج آمریکایی (ASES) بررسی می شود.

 

شرح شغل، وضعیت کار

میزان بار فیزیکی و عوامل روانی در محل کار ثبت می شوند. شرایط مرتبط با کار می توانند در برنامه ریزی برنامه درمان فردی و همچنین در انتخاب روشی که بیمار را برای ادامه کار حمایت کند، مورد توجه قرار گیرند.

 

فعالیت بدنی

فعالیت بدنی با امتیاز متابولیک مکمل وظیفه (MET) اندازه گیری می شود.

 

میزان فشار با مقیاس بصری آنالوگ (VAS)

فشار درونی با ابزار مقیاس 100 میلیمتری آنالوگ بصری اندازه گیری می شود.

 

اهداف شخصی

اهداف شخصی بیمار و انتظارات وی از بهبود با درمان DBC نیز مشخص می شود. تشخیص سطح انتظارات واقع گرایانه ی بیمار حائز اهمیت است. اگر انتظارات غیر واقعی باشد، مشکلی که ایجاد می شود این است که علی رغم رسیدن به نتایج مطلوب با توجه به شرایط اولیه بیمار، بیمار راضی نخواهد شد.

 

الگوی اختلال

بر اساس سابقه پزشکی و معاینه بالینی بیمار، پزشک طب فیزیکی الگوی اختلال فردی را شناسایی می کند.

نتایج تصویربرداری و آزمایشگاهی نیز گاهی اوقات می توانند اطلاعات مکمل مفیدی ارائه دهند. با استفاده از نتایج به دست آمده از DBC می توان بهترین روش درمانی در دسترس را برای هر نوع اختلال انتخاب کرد.

 

دامنه حرکت

محدوده حرکت (ROM) را می توان در هر دستگاه توانبخشی DBC اندازه گیری کرد. اندازه گیری های ROM نشان دهنده شدت وضعیت بیماری بوده و در برنامه ریزی درمان مهم هستند.

 

خستگی و فعالیت EMG در عضلات پایین کمر

مانیتور عضله DBC می تواند برای اندازه گیری “خستگی عضلانی” در طول تمرین با دستگاه DBC کمر انجام شود. وجود فلکشن ریلکسیشن (که اغلب در بیماران مبتلا به کمردرد وجود دارد) را نیز می توان تشخیص داد. مانیتور عضلانی DBC اطلاعات قابل اطمینانی در مورد پیشرفت حاصل شده در طول درمان و پس از درمان فراهم کرده و بازخورد ارزشمندی برای برنامه ریزی برنامه های درمان فردی است.

 

استحکام ایزومتریک

آزمایش سیستم ایزومتریک مناسب روش های درمانی کمر و شانه است.

---

برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت

دریافت مشاوره رایگان!

ارزیابی بیومکانیکال چیست، موارد کاربرد و روش انجام

ارزیابی بیومکانیکال بر اساس رابطه علت و معلول بین پاها و بالاتنه شما است. حرکت یک مفصل بر حرکات مفاصل دیگر اثر می گذارد، و هر بار که پای شما به زمین می رسد تا گامی بردارید، هر گونه عدم تعادل در پاها می تواند بر سایر قسمت های بدن نیز تأثیر بگذارد.

 

ارزیابی بیومکانیکال چیست؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال شامل تجزیه و تحلیل بدن، تراز و نحوه عملکرد آن است. اگر در پاها، اندام های تحتانی یا کمر خود دردی احساس می کنید، ارزیابی بیومکانیکال می تواند برای شما مفید باشد. ارزیابی بیومکانیکال را به عنوان نقطه شروع کلیدی برای ارزیابی و درک علت مشکل شما می توان در نظر گرفت. با توجه به نتیجه ارزیابی بیومکانیکال مشخص می شود چه نوع درمانی لازم است و آیا آزمایشات بیشتری لازم است یا خیر.

در حالی که ممکن است در پاهای خود احساس درد کنید، علت درد شما ممکن است در واقع در زنجیره بیومکانیکال بدن شما باشد. متخصص طب فیزیکی، ستون فقرات کمری، هیپ، زانو، مچ پا و پاها را در صورت نیاز از جهت اندازه و قدرت عضلات ارزیابی خواهد کرد.

هنگامی که پا با تراز مناسبی کار نکند نمی تواند به درستی ضربات را جذب نماید. این موضوع ممکن است فشارهای غیر طبیعی را بر ستون فقرات وارد کند. با ارزیابی بیومکانیکال متخصص قادر به شناسایی عضلات ضعیف شما و اینکه آیا این عضلات ضعیف می توانند باعث ایجاد بار بیش از حد روی مفاصل های خاصی برای مثال زانو شوند، است. عضلات ضعیف در خارج از هیپ شما می تواند بار بیش از حدی به داخل زانوی شما وارد کند.

 

آیا ارزیابی بیومکانیکال برای من مناسب است؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال، تنها برای ورزشکاران طراحی نشده است و می تواند به همه مردم در تمام سنین کمک کند. ارزیابی بیومکانیکال یک روش بسیار مفید برای هر فردی است که در پا یا اندام تحتانی درد دارد، اما هیچ علتی برای این درد مشخص نشده است. بسیاری از افرادی که در معرض انحراف شست پا یا کف پای صاف قرار دارند، می توانند در ساق پا، زانو، لگن و یا کمر، درد داشته باشند و اصلاح تراز پاها می تواند باعث بهبود وضعیت آنها شود و بنابراین می تواند تاثیر قابل توجهی بر درد آنها داشته باشد.

انواع مختلفی از درمان های به دنبال ارزیابی بیومکانیکال، بسته به نتایج توصیه می شوند.

 

ارزیابی بیومکانیکال چگونه انجام می شود؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال که معمولا بین یک تا دو ساعت طول می کشد، اغلب در یک کلینیک تخصصی انجام می شود که در آن متخصص طب فیزیکی می تواند نحوه راه رفتن و دویدن بیمار را نظارت و ضبط کند. از بیماران خواسته می شود شورت مخصوصی بپوشند تا حرکات پاها قابل مشاهده بوده و به راحتی ثبت شوند. قبل از ارزیابی واقعی، از بیماران درباره سابقه پزشکی و علائمی که تجربه کرده اند، سوال خواهد شد.

ارزیابی های بیومکانیکال به دو قسمت اصلی تقسیم می شود. قسمت اول بخش استاتیک است که در آن متخصص در حالیکه بیمار ایستاده و یا خوابیده، حالت اندام تحتانی را بررسی می کند. این قسمت از این روش همچنین شامل بررسی استخوان پا، الگوهای کولوس، عملکردهای انگشت بزرگ پا و یکپارچگی مفاصل است.

قسمت دوم از سوی دیگر، به عنوان بخش داینامیک در نظر گرفته می شود، که از بیماران خواسته می شود تا در حالی که دوربین ها حرکات آنها را ثبت می کنند، چندین فعالیت را انجام دهند. این قسمت می تواند شامل تجزیه و تحلیل راه رفتن باشد که در آن الگوی راه رفتن بیمار مورد ارزیابی قرار می گیرد. تجزیه و تحلیل دویدن و حرکت نیز انجام می شود. از بیمار خواسته می شود که در حالی که داده ها توسط رایانه ثبت و ضبط می شوند روی یک تردمیل راه رفته و بدود.

نمونه هایی از ابزارهایی که در طول ارزیابی بیومکانیکال مورد استفاده قرار می گیرند شامل بیومتر است که مقدار دی اکسید کربن بازدم را اندازه گیری می کند، یک تراشه که در معاینه پا زوایا را اندازگیری می کند و یک سنسور اندازه گیری که محدوده حرکتی مفاصل را اندازه گیری می نماید.

ورزشکاران ممکن است در محلی که ورزش می کنند، مانند زمین ورزشی ارزیابی و بررسی شوند. در برخی موارد، روی ورزشکار زمانی که در حال بازی یا شرکت در مسابقات است برای دریافت نتایج مربوطه ارزیابی انجام می شود. این روش معمولا شامل سنسورها و سینماتیک های سه بعدی است.

 

سه دلیل اصلی برای انجام ارزیابی بیومکانیکال

 

 

حتی کمبود یا ناکارآمدی کم در یک ناحیه از بدن شما می تواند تاثیر زیادی در منطقه دیگری نشان دهد. به عنوان مثال، تنگی در مچ پا می تواند باعث شود که بدن تحمل وزن را خیلی خوب انجام ندهد. در وهله ی اول، تنگی مچ پا مسئله زیاد مهمی نیست – تا زمانی که باعث ایجاد فشار بیش از حد روی لگن می شود، که منجر به استفاده بیش از حد و آسیب هیپ می شود. در ادامه مسیر، بیمار دچار پارگی عضلات و یا آرتریت در هیپ می شود.

پیشگیری بهتر و کم هزینه تر از درمان است. صرف 3-4 جلسه برای موضوع کوچکی که باعث درد نمی شود بسیار آسان تر و ارزان تر از انتظار برای پاره شدن بافت و نیاز به پرداخت هزینه های معاینه، جراحی، داروها، و توانبخشی طولانی مدت است.

وقتی درد و تورم وجود ندارد، بررسی مسائل مربوط به بدن ساده تر می شود. هم به عنوان درمانگر و هم به عنوان بیمار می دانیم که در صورتی که آسیب در معرض درد و تورم قرار نگیرد، مدیریت آن بسیار ساده تر می گردد. این امر به درمانگر اجازه می دهد تا هر آنچه نیاز است بدون در نظر گرفتن سطح درد بیمار انجام دهد. چه یک آسیب ناخوشایند داشته باشید یا فقط می خواهید بدانید که بدن شما چگونه به عنوان یک واحد کلی برای دستیابی به تحرک کار می کند، انجام یک ارزیابی بیومکانیکال کامل بدن یک گزینه عالی است. اکثر برنامه های فیزیوتراپی با ارزیابی بیومکانیکال برای ردیابی پیشرفت بیمار شروع و پایان می یابند. ارزیابی بیومکانیکال تاثیر درمان را تضمین می کند و در نهایت به بیماران برای رسیدن به حداکثر تحرک کمک می کند.

 

 برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه فرمایید.

منبع سایت