بافت عضلانی اسکلتی بزرگترین توده بدن را تشکیل می دهد، که 45 درصد کل وزن آن را تشکیل می دهد. آسیب های عضلانی می تواند ناشی از کبودی، کشش یا شکستگی باشد. طبقه بندی فعلی این صدمات را به صورتی ملایم، متوسط و شدید تقسیم می کند. علائم و نشانه های ضایعات درجه I ادم و ناراحتی هستند. درجه دوم، از دست دادن عملکرد، شکاف و اکیموز ممکن است؛ و درجه III، پارگی کامل، درد شدید و هماتوم گسترده. تشخیص می تواند توسط: اولتراسوند، که پویا و ارزان است، اما وابسته به امتحان، تایید می شود. و توموگرافی یا رزونانس مغناطیسی، که تعریف آناتومیک بهتر را فراهم می کند، اما استاتیک است. فاز اولیه درمان می تواند به عنوان پروتکل "PRICE" خلاصه شود. NSAIDs، اولتراسوند درمان، تقویت و کشش پس از فاز اولیه و محدوده حرکت بدون درد در درمان بالینی استفاده می شود. از سوی دیگر، جراحی دارای علائم دقیق است: زهکشی هماتوم و بازسازی و تقویت عضله تاندون.
آسیب دیدگی عضلات بیشترین علت ناتوانی در عملکرد ورزشی است. برآورد شده است که 30 تا 50 درصد از تمام آسیب های مربوط به ورزش به علت ضایعات نرم بافت ناشی می شود) 1 (.
اگرچه درمان غیر جراحی پیش آگهی خوبی برای بسیاری از ورزشکاران با صدمات عضلانی است، اما عواقب نارسایی درمان ممکن است چشمگیر باشد و بازدهی فعالیت بدنی را به مدت چند هفته یا چند ماه (2) به تعویق انداخته است. شناخت اصول اساسی خاصی از مکانیسم های بازسازی و تعمیرات ماهیچه های اسکلت ممکن است به اجتناب از خطرات ناخواسته و تسریع بازگشت به ورزش کمک کند.
آناتومی و بیومکانیک
الیاف عضلانی به طور کلی از استخوان یا بافت همبند متراکم می آیند و در استخوان دیگری بوسیله تاندون قرار می گیرند.
عضلات وجود دارد که یک یا چند مفاصل را برای ایجاد حرکت حرکت می دهند. عضلات با عملکرد تونیک یا موضعی عموما گسترده و مسطح هستند و در یک اتصال واحد قرار دارند و سرعت انقباض کم و ظرفیت تولید و حفظ نیروی انقباضی بزرگ وجود دارد. آنها عموما در محوطه های عمیق قرار دارند.
عضلات شامل دو مفاصل دارای سرعت بیشتر انقباض و ظرفیت بیشتر برای تغییر طول، اما ظرفیت کمتر برای مقاومت در برابر تنش. آنها معمولا در محفظه های سطحی قرار دارند.
با توجه به شکل، عضلات مچ پا اجازه حرکت بیشتر را می دهند، در حالی که عضلات پنتیک دارای قدرت انقباضی بیشتری هستند.
طول فیبر تعیین کننده مهمی در مقدار انقباض ممکن در یک عضله است. از آنجا که مایوفیبریلها معمولا توزیع مایع در داخل شکم عضله ارائه می شوند، معمولا از طول کل عضله کوتاه تر است.
