بهترین نحوه ی درست ایستادن

درست همانگونه که احتمالا همیشه مادرتان به شما گوشزد کرده، باید صاف بایستید. حالت اشتباه بدنی، علت مشکلات متعدد عضلانی اسکلتی است. در اینجا نحوه ی ایجاد حالت بدنی صحیح در هنگام ایستادن را بررسی می نماییم.

با چشمان خود شروع کنید. به اطراف خود نگاه کنید. توجه کنید که چه تعداد از اطرافیان شما به سمت پایین نگاه می کنند. سپس به شانه ها و کمر این افراد نگاه کنید. این افراد به سمت جلو خم شده اند و حالتی شبیه پیری زودرس گرفته اند. بنابراین، با نگاه به مقابل، تصویر جدید بدن خود را شروع کنید: به طور مستقیم به چشمان مردم، به افق، به جهان اطراف و بالاتر از خود نگاه کنید. همه ما زمان زیادی را صرف زل زدن به گوشی یا کفش های خود کرده ایم. حال زمان آن رسیده است که واقعا دنیای اطراف خود را بشناسیم و به مقابل به طور مستقیم نگاه کنیم.

 

 

سپس چانه خود را بالا بیاورید. بالا بردن چشم ها به تنهایی کافی نیست. چانه ی خود را به سمت بالا بیاورید و دقت کنید که چه اتفاقی برای گردن شما می افتد. انحنای گردن تغییر می کند؛ وزن جمجمه شما، که مغز عظیم شما را نگه داری می کند، در حال حاضر روی ستون فقرات شما متمرکز است. جریان خون و مایع مغزی نخاعی شما مسیرهای نرم و صحیح را در رایانه ذهنی شما طی می کنند. اینکار باعث می شود از مصرف انرژی بیش از حد جلوگیری شود و به سلول های عصبی بدن که اطلاعات زیادی را انتقال می دهند اکسیژن کافی برسد.

 

مطلب مرتبط: درمان گردن درد

 

شانه های خود را عقب تر از لگن قرار دهید. با چرخش شانه به جلو در زمانی که با انگشتانتان روی گوشی و یا صفحه کلید کامپیوتر ضربه می زنید، شانه هایتان در یک حالت بسته گیر می کنند. اسکاپولارهای موجود در کمر شما به سمت جلو و خارج حرکت می کنند و عضلاتی که آنها را هدایت می کنند، به دلیل موقعیت بیومکانیکی نامناسب تضعیف می شوند. با چرخش به جلو، شانه های چرخان شما (چهار تاندون که حرکت شانه شما را هدایت می کنند( به استخوان آکرومیون فشار می آورند. این موضوع زمانی که سعی می کنید دست خود را بر روی سر خود ببرید، باعث ایجاد احساس درد می شود.

همانطور که شانه های شما به سمت عقب می چرخند، شکم خود را به داخل بکشید و منقبض کنید. هر آنچه که در قسمت بالای کمربند قرار گرفته شامل ماهیچه های شکم شما و چربی هایی که ماهیچه را پوشانده اند وزن زیادی را بر ستون فقرات شما تحمیل می کنند. سعی کنید در این حالت یک لیوان آب را در مقابل خود نگه دارید و متوجه شوید که انجام اینکار حتی برای چند دقیقه چقدر دشوار است. بدون استفاده از انقباض عضله و قدرت شکمی، کمر شما باید شکم را به همین صورت در تمام طول روز نگه دارد.

در حالیکه شکم خود را به داخل منقبض کرده اید، نفس عمیقی بکشید. تصور کنید که ریه های شما دارای سه بخش برای پر کردن هر نفس است. ابتدا فضای پایین را پر کنید که در قسمت ناف شما احساس می شود. بعد، قسمت سینه خود را پر کنید و در نهایت، قسمت بالای قفسه سینه خود را پر کنید. توجه داشته باشید که شانه های شما به عقب رانده می شوند، ریه های شما بلند می شوند، و شکم شما به سمت داخل جمع شده است. در این حالت جهان را ببینید.

 

 

در حالیکه شانه های خود را صاف نگه داشته اید باسن خود را کمی به سمت جلو بیاورید. این فقط سربازان نیستند که می توانند صاف و با غرور بایستند. حال به همین صورت صاف به جهان قدم بگذارید. با حفظ حالت صاف پشت میز بنشینید و موقعیت بدنی صاف خود را به همین حالت نگه دارید. مادرتان به شما افتخار خواهد کرد، و مفاصل شما دیگر آسیب نمی بینند و دچار درد نمی شوند.

بدن به طور کلی به طوری طراحی شده است که در هنگام ایستادن صحیح، انرژی مصرفی کمینه است. عضلات اصلی آرام هستند و تنها واکنش های موضعی برای حفظ تعادل در فعالیت ها نیاز هستند. حالت بدنی صحیح زمانی صورت می گیرد که لاله گوش، سر شانه، استخوان اتصال دهنده لگن و ران، زانو در خطی کاملا عمود بر کف قرار دارند.

 

همه ی این کارها به تمرین و نظم و انضباط نیاز دارند. تلفن، رایانه، الکسا و سیری خود را برای یادآوری انجام این تمرینات ساده به طور منظم تنظیم کنید. شما با افزایش سن به طور طبیعی دچار خمیدگی پشت می شوید، با حالت بدنی ضعیف و نادرستی که به دیسک و مفاصل ستون فقرات خود اضافه می کنید می توانید احتمال ابتلا به آرتروز را بالا برید. و همچنین تضعیف عضلات شکمی باعث می شود که شما دچار کمردرد شوید. تصویر بدنی خمیده و سالخورده هیچ سودی برای شما نخواهد داشت.

برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع:  نحوه ی درست ایستادن

توانبخشی فعال یا DBC چیست

اختلالات اسکلتی-عضلانی

اختلالات اسکلتی-عضلانی یکی از شایع ترین بیماری های طولانی مدت است و بیشتر از سایر بیماری ها، درد آن سبب می شود فرد نتواند در محل کار خود حاضر شود و مسئولیت هایش را انجام دهد. شایع ترین بیماری اسکلتی عضلانی، کمردرد (LBP) است. درد در ناحیه گردن و شانه نیز تقریبا به همان اندازه شایع است. اختلالات اندام های فوقانی شایع در مطالعات اپیدمیولوژیک مبتنی بر جمعیت، تنها توجه محدودی را دریافت کرده است. درد و حرکات محدود مفصل شانه علائم شایع هستند، اما تعاریف پزشکی و معیارهای تشخیصی هنوز متفاوت هستند.

شایعترین علائم اختلالات اسکلتی عضلانی درد، محدودیت عملکرد فیزیکی، تخریب ساختارهای بافت، غیبت در کار و بازنشستگی پیش از موعد است. این علائم تا حدی مرتبط هستند، اما تا حدودی علل مختلفی دارند.

مهم است بدانیم که کدام علت ها می تواند علائم را ایجاد کنند. از لحاظ بهداشت عمومی و اقتصاد ملی، اهمیت زیاد اختلالات اسکلتی عضلانی در درجه اول نه به دلیل درد، ضعف فیزیکی، نقص عملکردی یا انحطاط بافت، بلکه به دلیل زیان های از دست دادن زمان کار است. هزینه های درمان این بیماری در مقایسه با هزینه های مربوط به عدم حضور بیمار در محل کار و بازنشستگی زودرس، کم رنگ می باشد.

 

 

علائم اختلالات اسکلتی عضلانی

• درد
• نقص عملکردی
• آسیب و تخریب بافت ساختاری
• غیبت در کار و ناتوانی دائمی

طبقه بندی اختلالات اسکلتی عضلانی دشوار است، همانطور که از استفاده گسترده از اصطلاحات نامناسب مانند “درد پشت” و “ناحیه گردن و شانه” مشهود است. اغلب فرض می شود که اکثر بیماران مبتلا به مشکلات کمر و گردن از درد فیزیکی رنج می برند. بدین معنی که در حالتی که بیماری های عمومی یا غیر اسکلتی- عضلانی (مانند سرطان یا عفونت) درگیر نیستند، درد آنها با تنش های مکانیکی (فیزیکی) که ستون فقرات و اندام فوقانی تحت تاثیر آن قرار گرفته است، متفاوت می شوند. در برخی شرایط شدید کمر و همچنین ناحیه گردن و شانه، پاتوژنیس نسبتا شناخته شده است. این تشخیص شامل فشردگی ریشه عصب ستون فقرات و مشکلات خاص مفصل شانه و اندام فوقانی (مانند در رفتگی شانه) است. در این موارد، اتولوژی، پاتوفیزیولوژی، پیش آگهی و درمان ویژه برای شناسایی علت استفاده می شوند. با این حال، بسیاری از این روش های “تشخیص” اطلاعات مفیدی در اختیار ما نخواهد گذاشت.

مهم است که درک کنیم که به ندرت می توان دقیقا بافت یا قطعه ای را که درد کمر یا گردن را ایجاد می کند، مشخص کرد. اغلب اوقات، حتی نمی تواند اتولوژی مشکل را پیدا کرد. در بسیاری از موارد،  زمانی که علت دقیق آن معلوم نیست درد در اندام فوقانی مشابه است و فقط با علائم توصیف شده آن تشخیص داده می شود. مثلا در اختلالات شانه، اغلب علائم همپوشانی از مشکلات مختلف (بی ثباتی، سندرم گیرافتادگی شانه، شانه چرخان) را می توان تشخیص داد. این مشکل اساسی در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری های مزمن پشت و همچنین ناحیه گردن و شانه است. با این حال، این مشکل نباید مانع موفقیت درمان علائم شود.

 

توانبخشی فعال یا DBC چیست؟

 

 

در سال 1993 یک گروه از کارشناسان فنلاندی برای توسعه روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی درد و گردن تلاش کردند. نتیجه کار آن ها توانبخشی فعال یا DBC بود. امروزه DBC یک داستان موفقیت جهانی است که زندگی هزاران نفر را از کارکنان اداری تا ورزشکاران حرفه ای بهبود داده است.

بیش از 20 سال پیش، گروهی از دانشمندان و متخصصین معتبر فنلاند دور هم جمع شدند تا روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی را توسعه دهند. آنها تحقیق در مورد روش های دقیق ارزیابی آسیب های فیزیکی شروع کردند. آنها یک دسته بندی برای هر آسیب ایجاد کردند و سپس درمان هایی را که مخصوصا برای هر آسیب خاص است، توسعه دادند. برای این منظور مجموعه ای از وسایل پزشکی تخصصی برای کمک به فرایند ارزیابی و درمان ایجاد شده است. DBC ایرلند علاوه بر استفاده از فرآیند DBC برای توانبخشی ستون فقرات، در درمان آسیب هایی که برای ورزشکاران نیز به وجود می آید تخصص دارد.

DBC در حال حاضر یک شبکه بین المللی فیزیوتراپی با بیش از 140 شیوه در 23 کشور جهان است. DBC ایرلند 12 سال پیش تاسیس شد و از آن زمان به 3 درمانگاه گسترش یافته است.

DBC مخفف (Documentation Based Care) به معنی مراقبت بر اساس مستند سازی است- به عبارت دیگر، درمان ها شواهدی برای اثبات اثربخشی خود داشته، و تنها از درمان مبتنی بر شواهد استفاده شده است.

اطلاعات جمع آوری  شده از پرونده های 200 هزار مورد برای ایجاد پروتکل درمانی DBC استفاده شده است. تحقیقات تیم DBC پیوسته در حال انجام است و به پزشکان اجازه می دهد تا درمان ها را دائما تدوین و اصلاح کنند.

 

رویکرد اصولی منحصر به فرد

 

 

رویکرد DBC به فیزیوتراپی مبتنی بر مستندات دقیق و تجهیزات و متدهای درمانی اصولی منحصر به فرد برای درد کمر و گردن است. در حالی که فیزیوتراپی معمولی اغلب بر کاهش علائم تمرکز می کند، DBC قصد دارد که با ناتوانی های عملکردی ایجاد کننده علائم مواجه شود. هر پرونده بیمار به دقت مستندسازی شده است تا به DBC کمک کند برنامه های درمانی مؤثرتری را گسترش دهد.

درمان های با DBC متعهد به ارائه درمان و توانبخشی است که در تحقیقات علمی مستقر هستند. پس، همانطور که با تحقیقات علمی پشتیبانی می شود، یک روش فعال و بر پایه ورزش برای توانبخشی ناحیه آسیب دیده بکار می رود. برنامه های توانبخشی فعال ثابت کرده اند که امکان آرام شدن درد و بهبودی طولانی مدت را فراهم می کند.

همه بیماران ابتدا به طور جامع توسط فیزیوتراپیست مجرب ارزیابی می شوند. در ارزیابی اولیه ، اندازه گیری های عینی جنبش و قدرت بیمار با استفاده از دستگاه های DBC  انجام می شود تا یک خط پایه از وضعیت بیمار فراهم کند. این اندازه گیری های عینی می تواند به صورت آماری برای تحلیل پیشرفت بیمار مورد استفاده قرار گیرد.

توانایی مانیتورینگ پیشرفت بیمار با شواهد، یکی از روش هایی است که DBC به شما ارائه می دهد که در سایر روش ها تکرار نمی شود.

فیزیوتراپیست پس از آن یک برنامه توانبخشی را با توجه به شرایط/ آسیب بیمار آماده می کند. با استفاده از ابزارهای توانبخشی طراحی شده DBC می توان بخشی خاصی از بدن را در شیوه ای کنترل شده و بدون درد بصورت مجزا درمان کرد.

 

DBC چگونه درمان مبتنی بر شواهد را ارائه می دهد؟

 

 

توانبخشی عملکردی DBC در حالت پایه شامل اندازه گیری سیستماتیک عملکرد فیزیکی و عوامل روانشناختی است که فرایند درمان را هدایت می کنند. ارزیابی های اولیه مشخصات فیزیکی،روانی- اجتماعی بیمار را مشخص کرده و سطح پارامترهای اولیه را تعیین می کند که این پارامترها بعدها به عنوان شاخص پیشرفت نظارت می شوند. این مشخصات در طراحی برنامه درمان فردی و جزئی از عوامل پیش بینی روند درمان محسوب می شوند. آزمایشاتی برای اندازه گیری محدوده حرکت، استقامت، پرسش هایی راجع به میزان درد، عملکرد بدنی و حالت روانی مناسب بیمار به طور دوره ای در طول درمان توانبخشی تکرار می شوند. اینکار امکان ایجاد و طراحی یک روش درمانی منحصر به فرد برای بیمار و ثبت بازخورد بیمار برای بهبود ظرفیت فیزیکی و روانی او ایجاد می کند.

برنامه های توانبخشی عملی DBC با هدف:

• بازگردانی محدوده حرکت
• بازیابی هماهنگی عضلات و کنترل حرکت
• بهبود استقامت عضلانی
• بهبود شرایط عمومی
• بازآموزی تفاوت بین بارگذاری فیزیکی طبیعی و درد به بیمار
• کاهش ترس و رفتارهای اجتناب ناپذیر
• مقابله با موانع روانی / اجتماعی / شغلی برای بازگشت به کار

برنامه درمان فردی شامل تمرینات خاص بهمراه حمایت شناختی-رفتاری است. تمرینات به تدریج پیشرفت می کنند و تحت نظارت دقیق کارکنان آموزش دیده انجام می شوند.

پشتیبانی شناختی-رفتاری شامل آموزش فردی و “یادگیری با انجام” است. در انتهای برنامه، یک برنامه تمرین خانگی برای حفظ نتایج ارائه می شود.

معمولا هر جلسه درمانی DBC به طور میانگین 60 دقیقه بوده و درمان دو بار در هفته انجام می شود.

در طی برنامه درمان، جلسات ارزیابی 90 دقیقه ای برای ارزیابی وضعیت اولیه بیمار، پیشرفت و یا نتایج صورت می پذیرد. نظارت بر نتایج، اطلاعات مربوط به پیشرفت و نتیجه درمان را فراهم کرده و اجازه پیگیری طولانی مدت را می دهد.

سیستم تضمین کیفیت بالینی ویژه DBC شامل پشتیبانی بالینی مداوم، کارگاه آموزشی و تجزیه و تحلیل اطلاعات بیمار می باشد. گزارش اطمینان کیفیت دو بار در سال بر اساس اطلاعات بیمار تولید می شود. این گزارش ها به تایید اثربخشی درمان در سطح محلی کمک می کنند. همه این نتایج به یک برنامه درمانی منجر می شود که به شدت بر اساس اصول EBM است:

مفهوم درمان DBC بر اساس دانش حاصل از تحقیقات علمی است. اعتبار سنجش و اثربخشی درمان ها در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمایش و درمان بر روی ده ها هزار بیمار درمان شده، در بانک اطلاعات DBC برای توسعه برنامه های درمانی نگه داری می شود. نتایج درمان هنگامی که روش درمان به درستی اعمال می شود، خوب است.

امکان بازسازی روش های درمانی در شرایط متفاوت در نتیجه آموزش پرسنل و مستند سازی دقیق درمان های انجام شده روی بیماران فراهم شده است.

برنامه های درمان فردی براساس اندازه گیری های اولیه برنامه ریزی شده و تنظیمات و نیازهای فردی بیماران را مورد توجه قرار می دهند.

فرآیند QA نظارت بر نتایج بالینی درمان که در سطح محلی بدست می آید را امکان پذیر می سازد.

 

مفهوم درمان DBC – اصول کلی

مفهوم درمان DBC شامل ترکیبی از پروتکل های ارزیابی DBC، درمان و نظارت بر نتایج می باشد. پروتکل ها تمامی مراحل اصلی فرآیند درمان را پوشش می دهند و شامل روش های یکسان برای ارزیابی اولیه بیمار، روش های برای طراحی برنامه ی فردی، روش های نظارت بر پیشرفت و نتایج درمان هستند و  همچنین دستورالعمل هایی که به بیماران برای حفظ نتایج در فاز توانبخشی کمک می کند را ارائه می دهند.

 

ارزیابی اولیه

 

معاینه بالینی استاندارد شده

معاینه بالینی اساس برنامه ریزی برنامه های درمانی فردی را شکل داده و دارای یک مرحله غربالگری مهم برای تشخیص شرایط احتمالی مشکل ساز برای درمان فعال است. معاینه بالینی استاندارد DBC، شامل مواردی است که ثابت شده برای کمر، گردن و شانه ی بیماران اهمیت اساسی دارند.

 

پرسشنامه ها

ارزیابی شامل پرسشنامه هایی است که سابقه کامل بیمار و وضعیت فعلی کمر، گردن یا شانه را مشخص می کند. پرسشنامه ها همچنین توصیف جامعی از وضعیت عملکردی و روانی-اجتماعی، سلامت عمومی و شرایط کاری فرد را فراهم می آورند.

 

سابقه پزشکی

این ماژول پرسشنامه اطلاعاتی در مورد تکرار و مدت زمان درد، شروع درد و طول مدت غیبت از کار را جمع آوری می کند. اطلاعات پس زمینه پزشکی برای پیش بینی مدت زمان برنامه درمان استفاده می شود.

شدت درد، طول درد و امتداد درد و شدت درد با استفاده از یک ابزار 100 میلیمتری مقیاس بصری آنالوگ (VAS) اندازه گیری می شود. شدت امتداد و تکرار درد نشان دهنده شدت بیماری است.

این ماژول های پرسشنامه روی پیش بینی مدت زمان درمان، سطح اولیه تمرینات ورزشی DBC و پیشرفت بار تأثیر می گذارد.

 

پرسشنامه روانشناسی

“پرسشنامه رفتاری اجتناب از ترس”، اعتقادات بیمار نسبت به رابطه بین فعالیت بدنی (از جمله کار) و درد را ارزیابی می کند. مقیاس “افسردگی مختصر ریمون” برای نمایش علائم افسردگی و ” بهبود کنترل لوکاس” نگرش بیمار نسبت به درمان را می سنجد. معمولا، نتایج حاصل از ماژول های روانی مطلوب هستند، و درمانگر می تواند بر حمایت شناختی و رفتاری تمرکز کند. در صورت نیاز بیمار، یک واحد روانشناسی می تواند به برنامه ی درمان فرد اضافه شود.

 

شاخص اختلال فیزیکی

شاخص های اختلال فیزیکی برای ارزیابی سطح تجربه ی شخصی آسیب های فیزیکی و ناتوانی استفاده می شوند. شاخص اختلال شانه بر اساس مقیاس درونی شانه ی جراحان آرنج آمریکایی (ASES) بررسی می شود.

 

شرح شغل، وضعیت کار

میزان بار فیزیکی و عوامل روانی در محل کار ثبت می شوند. شرایط مرتبط با کار می توانند در برنامه ریزی برنامه درمان فردی و همچنین در انتخاب روشی که بیمار را برای ادامه کار حمایت کند، مورد توجه قرار گیرند.

 

فعالیت بدنی

فعالیت بدنی با امتیاز متابولیک مکمل وظیفه (MET) اندازه گیری می شود.

 

میزان فشار با مقیاس بصری آنالوگ (VAS)

فشار درونی با ابزار مقیاس 100 میلیمتری آنالوگ بصری اندازه گیری می شود.

 

اهداف شخصی

اهداف شخصی بیمار و انتظارات وی از بهبود با درمان DBC نیز مشخص می شود. تشخیص سطح انتظارات واقع گرایانه ی بیمار حائز اهمیت است. اگر انتظارات غیر واقعی باشد، مشکلی که ایجاد می شود این است که علی رغم رسیدن به نتایج مطلوب با توجه به شرایط اولیه بیمار، بیمار راضی نخواهد شد.

 

الگوی اختلال

بر اساس سابقه پزشکی و معاینه بالینی بیمار، پزشک طب فیزیکی الگوی اختلال فردی را شناسایی می کند.

نتایج تصویربرداری و آزمایشگاهی نیز گاهی اوقات می توانند اطلاعات مکمل مفیدی ارائه دهند. با استفاده از نتایج به دست آمده از DBC می توان بهترین روش درمانی در دسترس را برای هر نوع اختلال انتخاب کرد.

 

دامنه حرکت

محدوده حرکت (ROM) را می توان در هر دستگاه توانبخشی DBC اندازه گیری کرد. اندازه گیری های ROM نشان دهنده شدت وضعیت بیماری بوده و در برنامه ریزی درمان مهم هستند.

 

خستگی و فعالیت EMG در عضلات پایین کمر

مانیتور عضله DBC می تواند برای اندازه گیری “خستگی عضلانی” در طول تمرین با دستگاه DBC کمر انجام شود. وجود فلکشن ریلکسیشن (که اغلب در بیماران مبتلا به کمردرد وجود دارد) را نیز می توان تشخیص داد. مانیتور عضلانی DBC اطلاعات قابل اطمینانی در مورد پیشرفت حاصل شده در طول درمان و پس از درمان فراهم کرده و بازخورد ارزشمندی برای برنامه ریزی برنامه های درمان فردی است.

 

استحکام ایزومتریک

آزمایش سیستم ایزومتریک مناسب روش های درمانی کمر و شانه است.

---

برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت

دریافت مشاوره رایگان!

ارزیابی بیومکانیکال چیست، موارد کاربرد و روش انجام

ارزیابی بیومکانیکال بر اساس رابطه علت و معلول بین پاها و بالاتنه شما است. حرکت یک مفصل بر حرکات مفاصل دیگر اثر می گذارد، و هر بار که پای شما به زمین می رسد تا گامی بردارید، هر گونه عدم تعادل در پاها می تواند بر سایر قسمت های بدن نیز تأثیر بگذارد.

 

ارزیابی بیومکانیکال چیست؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال شامل تجزیه و تحلیل بدن، تراز و نحوه عملکرد آن است. اگر در پاها، اندام های تحتانی یا کمر خود دردی احساس می کنید، ارزیابی بیومکانیکال می تواند برای شما مفید باشد. ارزیابی بیومکانیکال را به عنوان نقطه شروع کلیدی برای ارزیابی و درک علت مشکل شما می توان در نظر گرفت. با توجه به نتیجه ارزیابی بیومکانیکال مشخص می شود چه نوع درمانی لازم است و آیا آزمایشات بیشتری لازم است یا خیر.

در حالی که ممکن است در پاهای خود احساس درد کنید، علت درد شما ممکن است در واقع در زنجیره بیومکانیکال بدن شما باشد. متخصص طب فیزیکی، ستون فقرات کمری، هیپ، زانو، مچ پا و پاها را در صورت نیاز از جهت اندازه و قدرت عضلات ارزیابی خواهد کرد.

هنگامی که پا با تراز مناسبی کار نکند نمی تواند به درستی ضربات را جذب نماید. این موضوع ممکن است فشارهای غیر طبیعی را بر ستون فقرات وارد کند. با ارزیابی بیومکانیکال متخصص قادر به شناسایی عضلات ضعیف شما و اینکه آیا این عضلات ضعیف می توانند باعث ایجاد بار بیش از حد روی مفاصل های خاصی برای مثال زانو شوند، است. عضلات ضعیف در خارج از هیپ شما می تواند بار بیش از حدی به داخل زانوی شما وارد کند.

 

آیا ارزیابی بیومکانیکال برای من مناسب است؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال، تنها برای ورزشکاران طراحی نشده است و می تواند به همه مردم در تمام سنین کمک کند. ارزیابی بیومکانیکال یک روش بسیار مفید برای هر فردی است که در پا یا اندام تحتانی درد دارد، اما هیچ علتی برای این درد مشخص نشده است. بسیاری از افرادی که در معرض انحراف شست پا یا کف پای صاف قرار دارند، می توانند در ساق پا، زانو، لگن و یا کمر، درد داشته باشند و اصلاح تراز پاها می تواند باعث بهبود وضعیت آنها شود و بنابراین می تواند تاثیر قابل توجهی بر درد آنها داشته باشد.

انواع مختلفی از درمان های به دنبال ارزیابی بیومکانیکال، بسته به نتایج توصیه می شوند.

 

ارزیابی بیومکانیکال چگونه انجام می شود؟

 

 

ارزیابی بیومکانیکال که معمولا بین یک تا دو ساعت طول می کشد، اغلب در یک کلینیک تخصصی انجام می شود که در آن متخصص طب فیزیکی می تواند نحوه راه رفتن و دویدن بیمار را نظارت و ضبط کند. از بیماران خواسته می شود شورت مخصوصی بپوشند تا حرکات پاها قابل مشاهده بوده و به راحتی ثبت شوند. قبل از ارزیابی واقعی، از بیماران درباره سابقه پزشکی و علائمی که تجربه کرده اند، سوال خواهد شد.

ارزیابی های بیومکانیکال به دو قسمت اصلی تقسیم می شود. قسمت اول بخش استاتیک است که در آن متخصص در حالیکه بیمار ایستاده و یا خوابیده، حالت اندام تحتانی را بررسی می کند. این قسمت از این روش همچنین شامل بررسی استخوان پا، الگوهای کولوس، عملکردهای انگشت بزرگ پا و یکپارچگی مفاصل است.

قسمت دوم از سوی دیگر، به عنوان بخش داینامیک در نظر گرفته می شود، که از بیماران خواسته می شود تا در حالی که دوربین ها حرکات آنها را ثبت می کنند، چندین فعالیت را انجام دهند. این قسمت می تواند شامل تجزیه و تحلیل راه رفتن باشد که در آن الگوی راه رفتن بیمار مورد ارزیابی قرار می گیرد. تجزیه و تحلیل دویدن و حرکت نیز انجام می شود. از بیمار خواسته می شود که در حالی که داده ها توسط رایانه ثبت و ضبط می شوند روی یک تردمیل راه رفته و بدود.

نمونه هایی از ابزارهایی که در طول ارزیابی بیومکانیکال مورد استفاده قرار می گیرند شامل بیومتر است که مقدار دی اکسید کربن بازدم را اندازه گیری می کند، یک تراشه که در معاینه پا زوایا را اندازگیری می کند و یک سنسور اندازه گیری که محدوده حرکتی مفاصل را اندازه گیری می نماید.

ورزشکاران ممکن است در محلی که ورزش می کنند، مانند زمین ورزشی ارزیابی و بررسی شوند. در برخی موارد، روی ورزشکار زمانی که در حال بازی یا شرکت در مسابقات است برای دریافت نتایج مربوطه ارزیابی انجام می شود. این روش معمولا شامل سنسورها و سینماتیک های سه بعدی است.

 

سه دلیل اصلی برای انجام ارزیابی بیومکانیکال

 

 

حتی کمبود یا ناکارآمدی کم در یک ناحیه از بدن شما می تواند تاثیر زیادی در منطقه دیگری نشان دهد. به عنوان مثال، تنگی در مچ پا می تواند باعث شود که بدن تحمل وزن را خیلی خوب انجام ندهد. در وهله ی اول، تنگی مچ پا مسئله زیاد مهمی نیست – تا زمانی که باعث ایجاد فشار بیش از حد روی لگن می شود، که منجر به استفاده بیش از حد و آسیب هیپ می شود. در ادامه مسیر، بیمار دچار پارگی عضلات و یا آرتریت در هیپ می شود.

پیشگیری بهتر و کم هزینه تر از درمان است. صرف 3-4 جلسه برای موضوع کوچکی که باعث درد نمی شود بسیار آسان تر و ارزان تر از انتظار برای پاره شدن بافت و نیاز به پرداخت هزینه های معاینه، جراحی، داروها، و توانبخشی طولانی مدت است.

وقتی درد و تورم وجود ندارد، بررسی مسائل مربوط به بدن ساده تر می شود. هم به عنوان درمانگر و هم به عنوان بیمار می دانیم که در صورتی که آسیب در معرض درد و تورم قرار نگیرد، مدیریت آن بسیار ساده تر می گردد. این امر به درمانگر اجازه می دهد تا هر آنچه نیاز است بدون در نظر گرفتن سطح درد بیمار انجام دهد. چه یک آسیب ناخوشایند داشته باشید یا فقط می خواهید بدانید که بدن شما چگونه به عنوان یک واحد کلی برای دستیابی به تحرک کار می کند، انجام یک ارزیابی بیومکانیکال کامل بدن یک گزینه عالی است. اکثر برنامه های فیزیوتراپی با ارزیابی بیومکانیکال برای ردیابی پیشرفت بیمار شروع و پایان می یابند. ارزیابی بیومکانیکال تاثیر درمان را تضمین می کند و در نهایت به بیماران برای رسیدن به حداکثر تحرک کمک می کند.

 

 برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه فرمایید.

منبع سایت

ورزش درمانی چیست، موارد کاربرد و روش انجام آن

ورزش درمانی اشاره به طیف وسیعی از فعالیت های جسمانی دارد که به بازسازی و ساخت نیروی فیزیکی، استقامت، انعطاف پذیری، تعادل و ثبات کمک می کند. هدف از ورزش های درمانی، بازگشت فرد آسیب دیده به یک حالت بدون درد و کاملا کارآمد است. ورزش های درمانی توسط یک متخصص طب فیزیکی (PT) کنترل می شوند.

 

 

متخصص طب فیزیکی تمرین های درمانی را با در نظر گرفتن سابقه پزشکی و ارزیابی وضعیت و توانایی های فیزیکی بیمار آغاز می کند. بر اساس یک ارزیابی اولیه، پزشک یک برنامه درمانی را که شامل یک برنامه ورزشی مناسب با نیازهای بیمار است تعیین می کند. برنامه های ورزشی درمانی با دقت مورد نظارت قرار می گیرند و بر پیشرفت آهسته تأکید دارند. متخصص ممکن است در صورت لزوم به بیمار در انجام برخی حرکات فیزیکی کمک کند، و به طور مداوم برنامه درمان با توجه به پیشرفت بیمار را تغییر می دهد.

روانشناختی می تواند در مهار یا پیشرفت برنامه ورزشی-درمانی تاثیر بگذارد. به همین دلیل، آگاهی از عوامل فیزیکی، روانی، عاطفی، اجتماعی و عملکردی که ممکن است در طی توانبخشی بیمار را تحت تأثیر قرار دهد ضروری است. و در یک برنامه ورزشی-درمانی به جوانب روحی،روانی بیمار نیز توجه خاصی می شود.

هدف اول هر برنامه ورزشی درمانی کاهش درد و التهاب است. بعدا، هدف ممکن است به بازگشت طیف وسیعی از حرکات، بازسازی قدرت عضلانی و افزایش استقامت تبدیل شود.

 

رویکرد:

• برنامه ورزشی-درمانی باید نه تنها نیازهای فیزیکی بیمار، بلکه نیازهای عاطفی و روانی را نیز در بر داشته باشد.
• عوامل متعددی می توانند تاثیرپذیری فردی از توانبخشی واکنش نشان می دهد، از جمله:
  • اضطراب عملکردی
  • اعتماد به نفس/ انگیزه
  • برون گرایی/درونگرایی
  • سرمایه گذاری روانشناختی در ورزش
  • انجام دقیق دستورالعمل ها
  • تاریخچه عوامل استرس زا (آسیب های قبلی، خانواده، حوادث زندگی)
• تأثیرات روانشناختی که ممکن است بر موفقیت فرد در روند توانبخشی تأثیر بگذارد شامل اعتماد، انگیزه، اضطراب، تمرکز و مدیریت درد است.
• به عنوان یک قاعده کلی، هر گونه مشکل روانی که بیش از چند روز باقی بماند و پیشرفت توانبخشی را مختل نماید باید با مراجعه به یک روانشناس بالینی مجاز یا یک مرکز مشاوره مناسب درمان شود.
• توانبخشی بلافاصله پس از ارزیابی آسیب آغاز می شود.

 

مزایای ورزش درمانی

 

 

ورزش درمانی در نظر دارد مزایای متفاوت به ورزشکاران، افرادی که اخیرا عمل جراحی انجام داده اند، افرادی هستند که تصادفی داشته اند که حرکات آنان را محدود می کنند و هر کسی که با عملکرد عضلانی-اسکلتی مشکل دارد، ارائه دهد. این مزایا عبارتند از:

ریکاوری بعد از سکته مغزی – یکی از عوارض شایع سکته مغزی، کاهش حرکت در اندام هاست. این نوع تمرینات می تواند به شما کمک کند تا قدرت خود را به دست آورید و انعطاف پذیری را در قسمت های آسیب دیده بهبود بخشید.

بازیابی از آسیب های مرتبط با ورزش – آسیب های ناشی از ورزش و دیگر فعالیت های فیزیکی سنگین را می توان با استفاده از تمرینات درمان کرد. طب فیزیکی همچنین می تواند برای پیشگیری از آسیب در ورزشکاران استفاده شود.

کاهش یا از بین بردن درد – ورزش درمانی همچنین می تواند برای کمک به درمان مفاصل و عضلات دردناک استفاده شود. تکنیک های درمانی مانند حرکت بافت نرم و مفصل می تواند به کاهش سختی و درد کمک کند و مانع بازگشت درد شود.

مدیریت بیماری ریه و قلب – ورزش درمانی همچنین می تواند به افراد مبتلا به مشکلات قلب و ریه کمک کند. با تمرکز بر تقویت و تنفس، این تمرینها به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری ریه و قلب کمک می کند.

 

چرا ورزش درمانی؟

بسیاری از خدمات توانبخشی برای ارتقای تحرک و قدرت عضلانی ضروری است. بسیاری از پزشکان طب فیزیکی از ورزش درمانی برای درمان آسیب و اختلال ناشی از بیماری ها استفاده می کنند.

اغلب اوقات یک پزشک فیزیکی یک تحلیل کامل از هر فرد و توانایی های فیزیکی او انجام می دهد. و سپس این معلومات را برای ایجاد یک برنامه ورزش درمانی خاص بیمار بکار می برد.

 

برنامه های ورزشی درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

 

 

• تمرینات قدرتی: برای افزایش قدرت، تاکید بر مقاومت سنگین و تعداد محدودی از تکرارها است.
• تمرینات استقامتی: برای افزایش استقامت، گروههای عضلانی بزرگ برای مدت طولانی درگیر می شوند.
• تمرینات انعطاف پذیری: برای افزایش انعطاف پذیری،بر روی کشش و حرکات تاکید می شود.
• تمرینات تعادل و هماهنگی: برای افزایش تعادل و هماهنگی، تاکید بر مرکز ثقل است.
• ارزیابی عملکرد حرکتی: ارزیابی عملکرد حرکتی انتخابی (SFMA) یک سیستم تشخیصی مبتنی بر حرکت است که هفت مدل حرکت را ارزیابی می کند. این سیستم به سرعت علت اصلی علایم درد اسکلتی-عضلانی را شناسایی می کند و به متخصصان اجازه می دهد تا تمرینات درمانی را انتخاب کنند که به مشکل اصلی مربوط می شود.

 

برنامه پزشکی درمانی

دستورالعمل پزشک شما در انجام درمان ورزشی-درمانی به شرح زیر است:

 

مرحله اول: کنترل التهاب

• کنترل مرحله التهابی و به حداقل رساندن بافت اسکار با کریوتراپی با استفاده از اصول PRICE (حفاظت، محدود کردن فعالیت، یخ، فشار و ارتفاع).
• آموزش بیمار برای حفظ آرامش و انجام تکنیک ها.
• حفظ محدوده حرکت، انعطاف پذیری مفصل، استقامت، و قدرت در قسمت های آسیب ندیده .
• حفظ استقامت قلبی-عروقی.

 

مرحله دوم: بازگرداندن حرکت

• بازگردانی محدوده حرکات در حدود 80 درصد حالت عادی در عضو آسیب ندیده.
• مشاهده انعطاف پذیری مفصل در قسمت اندام بدون آسیب.
• آغاز تحریک حرکتی از طریق تمرینات زنجیره ایزوتونیک بسته (دست یا پا ثابت است).
• شروع تمرینات تقویتی بدون درد بر روی اندام آسیب دیده.
• شروع تمرینات بدون درد در حرکات خاص ورزشی برای ورزشکاران.
• حفظ قدرت عضلانی، استقامت، و قدرت در عضلات عضوهای آسیب ندیده .
• حفظ استقامت قلبی و عروقی.

 

مرحله سوم: توسعه قدرت و استقامت عضلانی

• دامنه حرکات کامل و بازسازی کامل حرکات در اندام آسیب دیده.
• بازسازی استقامت و قدرت عضلانی، با استفاده از تمرینات تصاعدی مقاومتی.
• حفظ استقامت قلبی و عروقی
• شروع به مقاومت حداقل تا متوسط ​​در الگوهای عملکردی خاص ورزشی برای ورزشکاران.

 

مرحله چهارم: بازگشت به فعالیت ورزشی

• تجزیه و تحلیل عملکرد مهارت و اصلاح ناکارآمدی بیومکانیک در حرکت
• بهبود توانایی، استقامت و قدرت عضلانی.
• بازیابی هماهنگی و تعادل.
• بهبود استقامت قلبی-عروقی.
• افزایش الگوهای خاص ورزشی خاص و بازگشت به فعالیت حفاظت شده برای ورزشکاران.

منبع سایت

برای مقالات بیشتر به سایت آسود کلینیک مراجعه کنید

درمان فلج بل، علل و علائم آن

فلج بل چیست؟

فلج بل (Bell’s palsy) یا نوریت فاشیال در واقع فلج عصب هفتم مغزی (یا عصب فاشیال یا عصب صورتی) است که در صورت بروز این فلج، یک طرف صورت فرد، دچار فلج موقت می‎گردد. بیماری فلج بل توسط بل انگلیسی در سال 1812 شناخته شد. به زبان ساده‎تر، زمانی فردی دچار فلج بل می‎شود که یکی از اعصاب صورت دچار اختلال شده و درست کار نکند. غالبا علت این اختلال یک ویروس است. فلج بل در افراد 15 تا 40 ساله شایع‎تر است. در ادامه با علل، علایم و درمان فلج بل آشنا خواهید شد.

 

علل فلج بل

وظیفه اصلی عصب صورت، انتقال پیغام‎های دریافتی از مغز به صورت است. در حالت عادی و در صورت سلامت شخص این پیغام‎ها که عبارتند از: لبخند، پلک زدن، اخم کردن، حرکت دادن ابروها و …، به درستی به صورت منتقل می‎شود. اما زمانی که این عصب دچار اختلال می‌‎شود، در حقیقت وقتی شخص به فلج بل دچار شده، این پیغام‎ها به درستی رد و بدل نمی‎شوند و به همین دلیل است که یک سمت صورت فرد مبتلا فلج می‎گردد.
قبلا گفته شد که عامل بروز فلج بل یک ویروس است.
غالبا بروز این فلج به عفونت‎های ویروسی HSV-1 (ویروس تبخال)، ویروس Epstein-Barr (عامل بیماری مونونوکلئوز عفونی) مربوط است. از دیگر علل بروز این بیماری، می‎توان به عفونت‎های گوش، سرماخوردگی، دیابت، اوریون، فشار خون بالا، ادم و … را نام برد.

 

علائم فلج بل

نشانه‎ها و علائم فلج بل به طور ناگهانی بروز می‎کند و شاید اصلا متوجه آن نشوید و فقط صبح که جلوی آینه می‎روید ببینید، نیمی از صورت‎تان فلج شده است. اما اغلب افرادی که دچار فلج بل شده‌اند، دارای علائم زیر بودند:

• احساس درد در پشت گوش
• اختلال در عملکرد حس چشایی
• آبریزش از دهان
• سردرد
• اختلال در غدد بزاقی
• بیشتر بودن صداها در یک گوش نسبت به گوش دیگر
• اختلال در هنگام بستن پلک
• پرش بی‎اراده عضلات صورت
• اختلال در جویدن
• اشک ریزی چشم
• تیر کشیدن چشم
• لبخند کج
• خشکی چشم و احساس ناراحتی

دقت داشته باشید که در فلج بل، تنها نیمی از صورت به طور موقت فلج می‎شود. اگر همراه با این علائم در سایر قسمت‌های بدن خود نیز احساس ناراحتی می‎کنید، فورا به پزشک مراجعه نمایید.
معمولا به دلیل شباهت زیاد علائم فلج بل به سکته مغزی، با آن اشتباه گرفته می‎شود، درحالی که فلج بل با سکته مغزی فرق دارد.

 

پیشگیری از فلج بل

در حال حاضر، روشی برای پیشگیری از ابتلا به فلج بل وجود ندارد.

 

تشخیص فلج بل

پزشک با معاینه صورت شما و بررسی ناحیه فلج شده و نیز با پرسیدن سوالاتی مثل این که اولین بار چطور متوجه فلج صورت شدید؟ یا چه علائمی را در روزهای اخیر داشته‎اید؟ همچنین برای تشخیص دقیق ممکن است آزمایش خون، تست نوار عصب و عضله، اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن تجویز کند تا وجود یک عفونت باکتریایی یا ویروسی در خون را تشخیص دهد و نیز میزان التهاب اعصاب را بررسی کند.

 

درمان فلج بل

پس از تشخیص فلج بل، بسته به تصمیم پزشک یکی از روش‎های درمانی زیر انتخاب می‎شود:

دارو درمانی فلج بل

ممکن است پزشک برای کاهش التهاب عصب صورتی داروهای استروئیدی و یا داروهای ضد ویروس، مانند آسیکلوویر تجویز نماید.

 

درمان فلج بل با ماساژ

ماساژ صورت برای درمان سستی عضلات و حفظ قابلیت ارتجاعی عضلات موثر است. همچنین با ماساژ، جریان خون در بخش‌های مختلف صورت حفظ می‎شود و عضلات دچار انقباض نخواهند شد.

 

درمان فلج بل با تحریک الکتریکی

تحریک الکتریکی ارتباط میان عصب و عضلات را برقرار می‎کند و منجر به بهبود وضعیت فلج صورت می‌شود. در این شیوه، جریان الکتریکی ضعیفی برای تحریک عضلات صورت بر روی بدن بیمار اعمال می‌شود. برای انتقال جریان الکتریکی به بدن بیمار از الکترود استفاده می‎شود.

برای مطالب بیشتر در مورد اورتوپدی به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع سایت

گودی کمر یا لوردوز، علل، علائم و درمان

گودی کمر یا لوردوز، علل، علائم و درمان

ستون فقرات در گردن، بالا و پایین کمر کمی انحنا دارد. این منحنی ها که به ستون فقرات شکلی S مانند می دهند، لوردوز (گردن و پایین کمر) و کایفوز (بالای کمر) نامیده می شود. لوردوز و کایفوز در موارد زیر به بدن شما کمک می کنند:

• جذب شوک
• حمایت از وزن سر
• تنظیم و تراز کردن سر روی لگن
• تثبیت و حفظ ساختار ستون فقرات
• حرکت و انعطاف پذیری برای خم شدن

لوردوز به منحنی عادی و طبیعی ستون فقرات شما اشاره می کند. اما اگر منحنی کمر بیش از حد به سمت داخل خمیده شده باشد، در واقع تعقر بیش از حدی در پایین کمر ایجاد شده باشد، لوردوز یا گودی کمر نامیده می شود. لوردوز می تواند بر پایین کمر و گردن شما تأثیر بگذارد. لوردوز می تواند فشار بیش از حد بر ستون فقرات ایجاد کند که باعث درد و ناراحتی می شود. اگر لوردوز شدید باشد و بدون درمان رها شود می تواند توانایی راه رفتن فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

درمان لوردوز به این که انحراف منحنی تا چه حد جدی است و همچنین دلیل ایجاد لوردوز بستگی دارد. اگر در زمان خم شدن به جلو منحنی کمر شما خود به خود در حالت عادی قرار می گیرد این مسئله مشکل پزشکی خاصی تلقی نمی شود و شما احتمالا می توانید وضعیت خود را با فیزیوتراپی و تمرینات روزانه مدیریت کنید.

اما اگر انحنا در زمان خم شدن هم در همان وضعیت باقی بماند، باید به پزشک مراجعه کنید.

 

 

 

 

علل شایع لوردوز

لوردوز می تواند در تمام سنین رخ دهد. شرایط و عوامل خاصی می تواند خطر ابتلا به لوردوز را افزایش دهد. این عوامل شامل:

سرخوردگی مهره ها (Spondylolisthesis): سرخوردگی مهره ها یک وضعیت ستون فقرات است که در آن یکی از مهره های قسمت پایینی ستون فقرات روی مهره ی زیرینش لیز می خورد. سرخوردگی مهره ها معمولا با روش های درمانی یا جراحی درمان می شود.

آکندروپلازی (Achondroplasia): آکندروپلازی یکی از رایج ترین انواع کوتاه قامتی است.

پوکی استخوان (Osteoporosis): پوکی استخوان یک بیماری استخوانی است که باعث کاهش تراکم استخوان می شود که خطر شکستگی را افزایش می دهد.

استئوسارکوما (Osteosarcoma): استئوسارکوما یک سرطان استخوانی است که به طور معمول در استخوان ران یا درشت نی در نزدیکی زانو یا استخوان بازو در نزدیکی شانه رشد می کند.

چاقی (Obesity): چاقی یک بیماری همه گیر در جهان است. چاقی باعث می شود افراد در معرض خطر بیشتری برای بیماری های جدی مانند دیابت نوع 2، بیماری های قلبی و سرطان قرار گیرند.

 

 

انواع لوردوز چیست؟

 

لوردوز در پایین کمر

لوردوز در قسمت پایین ستون فقرات کمری، شایع ترین نوع لوردوز است. ساده ترین راه برای بررسی این شرایط این است که روی یک سطح صاف به پشت دراز بکشید. شما باید بتوانید دست خود از قسمت پایین خود عبور دهید و تقریبا کل فضای خالی در این حرکت پر می شود.

شخصی که دچار لوردوز است در این حالت فاصله ای بین کمر خود و سطح دارد. اگر فرد دچار انحنای زیاد باشد در زمان ایستادن یک قوس C مانند در پایین کمرش دیده می شود. و از دیدگاه کناری، شکم و باسن این افراد حالت بیرون زدگی داند.

 

لوردوز گردن

در ستون فقرات سالم، گردن شما باید مانند C بسیار عریض باشد، در حالی که انحنا به سمت پشت گردن است. لوردوز گردن زمانی رخ می دهد که ستون فقرات شما در ناحیه گردن انحنای غیرطبیعی داشته باشد.

انحنای غیرطبیعی می تواند به این معنی باشد که:

• انحنای بیش از حد وجود دارد.
• جهت انحنا در جهت اشتباه قرار دارد، به این حالت لوردوز گردن برعکس گفته می شود.
• منحنی به سمت راست حرکت کرده است.
• منحنی به سمت چپ حرکت کرده است.

 

علائم لوردوز چیست؟

شایع ترین علامت لوردوز درد عضلانی است. هنگامی که انحنای ستون فقرات شما غیر طبیعی باشد، عضلات شما در جهات مختلف کشیده می شوند و سبب می شود که دچار گرفتگی یا اسپاسم شوند. اگر دچار لوردوز گردن هستنید ممکن است این درد به گردن، شانه ها و قسمت بالای کمر شما گسترش یابد. شما همچنین ممکن است در گردن یا کمر خود محدودیت حرکت احساس کنید.

همانطور که در بالا هم مطرح شد، شما می توانید لوردوز را با خوابیدن روی یک سطح صاف و عبور دست خود از زیر کمر یا گردن بررسی کنید. اگر فضای زیادی وجود دارد و یا اگر به راحتی دست خود را عبور می دهید احتمالا دچار لوردوز هستید.

در صورتی که علائم دیگری را تجربه می کنید، به پزشک مراجعه کنید، مثلا:

• بی حسی
• مور مور
• درد شک الکتریکی
• کنترل ضعیف مثانه
• ضعف
• مشکل در حفظ کنترل عضلانی

این ها ممکن است علائم یک وضعیت جدی تر مانند گیرافتادگی عصبی باشند.

 

لوردوز در کودکان

اغلب لوردوز در دوران کودکی بدون علت به وجود می آید. این حالت لوردوز نوجوان خوش خیم نامیده می شود. لوردوز نوجوانان زمانی اتفاق می افتد که عضلات اطراف لگن فرزند شما ضعیف و یا کشیده می شوند. لوردوز نوجوانان معمولا در طی رشد فرد تصحیح می شود.

لوردوز همچنین می تواند نشانه ای از دررفتگی لگن باشد، به خصوص اگر فرزند شما دچار تصادف با اتومبیل شده و یا از جایی افتاده باشد.

سایر شرایطی که می تواند در کودکان لوردوز ایجاد کند معمولا به سیستم عصبی و مشکلات عضلانی ارتباط دارد. این شرایط نادر هستند و عبارتند از:

• فلج مغزی
• مهره شکاف (myelomeningocele)، یک بیماری ارثی است که در آن طناب نخاعی در یک شکاف در بین استخوان های کمر گیر می افتد.
• دیستروفی عضلانی، یک گروه از اختلالات ارثی است که باعث ضعف عضلانی می شوند.
• آتروفی عضلانی ستون فقرات، یک بیماری ارثی است که سبب حرکت غیر ارادی می شود.
• آرتروگریپوزیسarthrogryposis))، یک مشکل مادزادی است که در آن که مفاصل نمی توانند به اندازه طبیعی حرکت کنند.

 

لوردوز در زنان باردار

بسیاری از زنان باردار دردکمر را تجربه می کنند و نشانه هایی از لوردوز، بیرون زدگی شکم و باسن را نشان می دهند. اما تحقیقات نشان می دهد که لوردوز در دوران بارداری، در واقع تغییرات ستون فقرات شماست چرا که ستون فقرات مجبور است مرکز ثقل خود را تنظیم کند.

به طور کلی درد کمر ممکن است به علت تغییر جریان خون در بدن شما باشد، و درد به احتمال زیاد پس از زایمان از بین می رود.

 

 

لوردوز چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک به سابقه پزشکی شما نگاهی می اندازد، معاینه فیزیکی انجام می دهد، و در مورد علائم دیگر برای کمک به تعیین اینکه آیا شما لوردوز دارید، سوالاتی می پرسد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک از شما می خواهد که به جلو و بغل خم شوید. پزشک بررسی می کنند که:

• آیا منحنی انعطاف پذیر است یا خیر
• محدوده حرکت شما
• آیا ستون فقرات شما تنظیم شود
• آیا اختلالاتی وجود دارد

پزشک همچنین ممکن است سوالاتی از قبیل:

• چه زمان متوجه انحنای بیش از حد در کمر خود شدید؟
• آیا انحنا بدتر شده است؟
• آیا منحنی تغییر شکل می دهد؟
• کجا احساس درد میکنید؟

پس از تشخیص علل احتمالی، پزشک آزمایش هایی از جمله اشعه X ستون فقرات را انجام خواهد داد تا زاویه منحنی لوردوتیک شما را چک کند. پزشک شما بر اساس زاویه انحنا و سایر عوامل مانند قد، سن و وزن بدن شما وجود لوردوز را تشخیص خواهد داد.

 

نحوه درمان گودی کمر

اکثر افراد مبتلا به لوردوز نیاز به درمان پزشکی ندارند، مگر اینکه مورد شدید باشد. درمان لوردوز بستگی به شدت انحنا و وجود علائم دیگر دارد.

گزینه های درمان عبارتند از:

• دارو، برای کاهش درد و تورم
• ورزشهای تقویتی روزانه برای تقویت عضلات و دامنه حرکات
• کاهش وزن، برای کمک به وضعیت بدن
• بریس ها، در کودکان و نوجوانان
• جراحی، در موارد شدید با نگرانی های دستگاه عصبی
• مکمل های غذایی مانند ویتامین D

 

چشم انداز لوردوز چیست؟

در اکثر افراد، لوردوز باعث مشکلات قابل توجهی در سلامت انسان نمی شود. اما حفظ سلامت ستون فقرات سالم مهم است زیرا ستون فقرات مسئولیت زیادی در تحرک و انعطاف پذیری ما را بر عهده دارد. عدم درمان لوردوز می تواند منجر به ناراحتی در دراز مدت و افزایش خطر مشکلاتی شود در:

• ستون فقرات
• کمربند لگن
• پاها
• اعضای داخلی

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید

منبع سایت

درمان آرتروز با سلول بنیادی

استفاده از سلول های بنیادی برای درمان بیماری ها قسمتی از پزشکی نوین و‌ پیشرو تحت عنوان پزشکی بازساختی (regenerative medicine) است. سلول های بنیادی، سلول هایی پایه ای در بدن انسان هستند که تحت شرایطی قابلیت تبدیل به سلول های اختصاصی مثل سلول غضروف، سلول ماهیچه قلب و غیره دارند. در این نوع درمان با بکارگیری این سلول های بنیادی قسمت های آسیب دیده ارگان های بدن ترمیم می شوند. سال های نه چندان پیش از این، رسیدن به این نقطه از توانایی درمان به منزله آرزو در علم پزشکی بوده است. بعنوان مثال در درمان آرتروز با سلول بنیادی ، با استفاده از سلول های مزانشیمال (نوعی از سلول های بنیادی با قابلیت غضروف سازی) غضروف آسیب دیده مفصل دچار تخریب در اثر آرتروز ترمیم و‌ بازسازی خواهد شد. این سلول ها در برخی قسمت های بدن یافت می شوند که مغز استخوان سرشار از این سلول ها می باشد. این روش کاملا با PRP که از پلاکت های خون جهت تحریک روند بازسازی استفاده می شود متفاوت است و درمانی پیشروتر و با تکنولوژی بالاتر است.

سن مناسب جهت سلول درمانی بین ۱۸ تا ۶۵ سال است که فرایند استخوان سازی فعال می باشد و هرچه سن کمتر باشد پاسخدهی بهتر خواهد بود زیرا سلول ها جوانتر بوده و قدرت تکثیر و بازسازی بیشتری دارند.
روش کار در درمان آرتروز با سلول بنیادی به این صورت است که مقداری سلول بنیادی غضروف ساز از مغز استخوان فرد دچار آرتروز استخراج می شود و سپس تحویل لابراتوار کشت سلول که ازمایشگاهی بسیار مجهز و‌ تحت شرایط کنترل شده و‌ استریل است، داده می شود. در آزمایشگاه سلول ها کشت داده می شوند و بعد از چند هفته تکثیر و‌ رسیدن به تعداد مشخصی از طریق یک تزریق داخل مفصلی وارد مفصل می شوند. سلول های وارد شده شروع به ترمیم قسمت های آسیب دیده غضروف می کنند و‌پس از مدتی، ترمیم غضروف اتفاق می افتد که این باعث بهبود وضعیت غضروف به لحاظ قوام و ضخامت شده و‌ نهایتا باعث کاهش درد و افزایش عملکرد بیمار می شود. معمولا بهبودی بعد از حدود شش ماه حاصل می شود.
لازم به ذکر است این روش در موارد آرتروز خفیف یا متوسط موثر بوده و اثرات مثبت آن برای سال ها باقی می ماند ولی در موارد شدید آرتروز تاثیر چندانی ندارد. شایان ذکر است که اصلاح سبک زندگی همچون کاهش وزن، اجتناب از حرکات فیزیکی سنگین و انجام ورزش های تقویتی عضلات چهار سر ران همچنان جزو ارکان مهم درمان آرتروز بوده و رعایت مسایل فوق کمک شایانی در دوام سلامت غضروف بازسازی شده خواهد داشت.

برای مقالات بیشتر در زمینه اورتوپدی به سایت دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع سایت

انواع پای مصنوعی

هنگامی که پا و اعضای تحتانی بدن قطع شده و یا از بین می رود، یک دستگاه پروتز، می تواند نقش مهمی در توانبخشی بازی کند. برای بسیاری از افراد، یک عضو مصنوعی می تواند تحرک و توانایی مدیریت فعالیت های روزمره را بهبود بخشد و همچنین ابزارهایی برای مستقل بودن فرد را فراهم آورد.

در کشورهای توسعه یافته علت اصلی قطع عضو اندام تحتانی، اختلال در گردش خون است. دلیل اصلی این اختلالات تصلب شریان است، اگر چه تا یک سوم از بیماران همچنین دچار دیابت نیز هستند. این افراد معمولا در دهه ششم زندگی خود بوده و یا مسن تر هستند و اکثرا مشکلات پزشکی دیگری نیز دارند که توانایی راه رفتن آنها را محدود می کند. در انگلستان در سال حدود 5000 قطع عضو عمده وجود دارد.

و در مقایسه، در کشورهای در حال توسعه، اکثریت قطع عضوها به علت آسیب های مربوط به حادثه در زمان درگیری یا آسیب های صنعتی یا ترافیکی ایجاد می شوند.

قطع عضو یک تغییر دائمی است. برای بعضی از بیمارها، درد یا بیماری در اندام آسیب دیده ممکن است پذیرفتنی باشد، اما برای بعضی دیگر از دست دادن یک عضو، ناراحتی غیرقابل فهمیدن و سازگاری است. علیرغم پروتزهای مدرن، برخی از سازگاری ها مورد نیاز است، و افراد در توانایی خود برای تنظیم و قبول تغییر تصویر بدنشان و گاهی اوقات شیوه زندگی خود متفاوت هستند.

تکنولوژی های مرتبط با پروتز در دو دهه گذشته به میزان قابل توجهی پیشرفت کرده است که عمدتا به دلیل تقاضای قطع عضو شده ها است. امروزه افراد سالم با قطع عضو پا تا وسط ساق پا باید بتوانند در طیف گسترده ای از مسئولیت های عادی شرکت کنند. آنها می توانند بدون هیچ لنگ زدن قابل تشخیص در فعالیت های تفریحی و ورزشی شرکت کنند.

 

قطعات پروتز و انواع

طیف وسیعی از پروتزهای طراحی شده اند تا کارکرد و در بسیاری موارد ظاهری مانند یک پای طبیعی را ارائه دهند. اگر چه طرح های مختلفی وجود دارد،اما اکثرا قطعات مشابهی دارند. این قطعات شامل:

• یک سوکت که در آن انتهای عضو قطع شده اندازه و فیت می شود.
• تعلیق، که پروتز را روی عضو قطع شده نگه می دارد.
• شفت
• پا
• پوشش برای بهبود بخشیدن ظاهر

سوکت اغلب با فوم یا سیلیکون به منظور حفاظت از انتهای عضو قطع شده پوشانده می شود. جوراب های خاصی نیز روی انتهای عضو قطع شده پوشیده می شوند تا بتوانند اندازه مناسب و راحتی را تضمین کنند.

در طول دهه گذشته، تکنولوژی و تحقیقات به طور قابل توجه

ی قابلیت و ظاهر پاهای مصنوعی را گسترش داده اند. امروزه افراد دارای عضو قطع شده می توانند از میان مجموعه گسترده ای از پاها انتخاب کنند. مدل های مختلف برای فعالیت هایی از راه رفتن، رقصیدن و دویدن تا دوچرخه سواری، گلف، شنا و حتی اسکی روی برف طراحی شده اند. مواد سنگین چوبی و استیل در طول سال ها توسط پلاستیک های سبک وزن، آلیاژهای فلزی و کامپوزیت های کربنی جایگزین شده اند. بسیاری از پاهای مصنوعی امروزه، مانند بسیاری از پاهای واقعی، می توانند مقداری از انرژی تولید شده در طی راه رفتن را ذخیره کرده و بازگردانند. سایر ویژگی های کلیدی شامل حالت ارتجاعی پا و پاشنه است که اجازه حرکت طبیعی تر در مچ پا، جذب شوک، چرخش چند محوری، ارتفاع پاشنه قابل تنظیم و مواد ضد آب را می دهد.

در هنگام انتخاب پا مناسب برای شیوه زندگی خود باید چند عامل را در نظر بگیرید. این عوامل عبارتند از: درجه و میزان قطع عضو، سن، وزن، اندازه پا، سطح فعالیت، اهداف و نیازهای شغلی.

از نظر ساختاری پروتزها می تواند به دو دسته تقسیم شود: پروتزهایی با اتصال سفت و سخت به مفصل ساق پا (بدون مفصل) و پروتزهای که دارای مکانسیم مفصل پای لولادار هستند (مفصل). از لحاظ عملکرد، پای مصنوعی از مچ را می توان به گروه های زیر تقسیم کرد:

• مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH)
• پای الاستیک (انعطاف پذیر) (Elastic Keel Foot)
• پای تک محور (Single-Axis Foot)
• پای چند محور (Multi-Axis Foot)
• پای پاسخ-پویا (Dynamic-Response Foot)
• پای میکروپروسسور (Microprocessor Foot)

 

SACH و پای الاستیک

اساسی ترین نوع پای پروتزی به دو نوع تقسیم می شود: مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH) و پای الاستیک. این طرح ها از نئوپرن کورپ و یا فوم اورهانی تشکیل شده اند که بر روی یک حلقه درونی ساخته شده اند و ظاهری شبیه پای انسان دارند. از آنجا که این نوع پای مصنوعی لولا و هیچ قطعه جانبی ای ندارند، نسبتا ارزان، با دوام بوده و عملا نیازمند تعمیر و نگهداری نیستند.

این پاها به احساس نرمی و جذب انرژی کمک می کنند، اما به به اندازه پاهای پاسخ-پویا انرژی را ذخیره نمی کنند و بازنمی گردانند. SACH و پاهای الاستیک معمولا برای افراد قطع عضو شده ای تجویز می شوند که فعالیت هایشان به مقدار کمی پیاده روی با تغییرات سرعت کم محدود می شود.

پای :SACH

sach ساده ترین نوع پای مصنوعی بدون مفصل است. این نام به یک وسیله پاشنه لاستیکی تا حدی نرم اشاره می کند که با فشرده شدن در اثر فشار مرحله اولیه راه رفتن کار مچ را تقلید می کند. پای SACH در ارتفاع پاشنه های مختلف در دسترس است تا با کفش های متفاوت با ارتفاع پاشنه های مختلف هماهنگ باشند.

 

پای انعطاف پذیر: این پای مصنوعی اجازه حرکات مشابه با پای SACH را می دهد. علاوه بر این، قسمت جلوی پا می تواند روی سطوح ناهموار هم از راه رفتن و دویدن حمایت کند.

پای یک محوره و چند محوره

پای مصنوعی مفصل دار ممکن است در طراحی خود یک محور یا چند محور داشته باشد. “محور” اشاره به حرکت در یک یا بیش از سه جهت مختلف، شبیه به حرکت پای طبیعی دارد. پاهای مصنوعی که در دو یا سه محور حرکت می کنند، باعث افزایش تحرک در مچ پا می شود، که در حین حرکت روی سطوح ناهموار باعث ایجاد ثبات کاربر می شود.

پای یک محوره:

پای مفصل دار یک محوره شامل یک مفصل مچ پا است که اجازه می دهد تا پا به سمت بالا و پایین حرکت کند و پایداری زانو را افزایش می دهد. هرچه سریعتر کف پا به طور کامل با زمین ارتباط برقرار کند، پروتز پایدارتر می شود. این موضوع برای کاربران با سطوح بالاتر آمپوتاسیون (قطع عضو در بین زانو و لگن) مفید است. استفاده کننده پروتز باید پروتز را به طور فعال کنترل کرده تا از لرزش زانوی خود جلوگیری کند و مکانیسم پای تک محوره باعث کاهش نیاز به این کنترل کردن مداوم می شود. متاسفانه، مچ پا تک محوره، وزن پروتز را افزایش می دهد، نیاز به خدمات دوره ای دارد و کمی گران تر از پای SACH  است. پای تک محوره ممکن است برای افرادی مناسب تر باشد که پایداری برایشان حائز اهمیت است.

 

پای چند محوره:

اگر چه از لحاظ وزن، دوام و هزینه شبیه پای تک محوره است اما پای چند محوره روی سطوح ناهموار عملکرد بهتری دارد. علاوه بر حرکت بالا و پایین پای تک محوره، یک پای چند محوره می تواند به چپ و راست نیز حرکت کند. از آنجا که مفصل مچ پای اضافه شده می تواند مقداری از فشارهای پیاده روی را جذب کند، می تواند به محافظت از پوست و پروتز کمک می کند.

 

پای پاسخ-پویا:

افراد با شیوه زندگی فعال تر به طور معمول یک پای پاسخگو را ترجیح می دهند. پای پاسخ-پویا برای افرادی ایده آل است که می خواهند سرعت پیاده روی را تغییر دهند، مسیرها را سریع  تغییر داده و یا فاصله های زیادی را طی کنند. پاهای پاسخ-پویا، انرژی را در طول چرخه راه رفتن ذخیره کرده و سپس آزاد می کند. علاوه بر این، این پاها یک محدوده نرمال تر حرکت و یک مدل راه رفتن متقارن را ارائه می دهند. برخی از پاهای پاسخ-پویا شامل یک طرح تقسیم انگشت هستند که باعث افزایش ثبات پا می شوند.

 

پای میکروپروسسوری (MPC):

یک دسته نسبتا جدید از اجزای پروتزی هستند. این اجزای پاها / مچ پا دارای سنسورهای کوچک کنترل کامپیوتری هستند که اطلاعات را هم از اندام فرد و هم محیط اطراف خود پردازش می کنند تا با نیازهای مختلف سازگار شوند. بر اساس اطلاعاتی بدست آمده از سیگنال های ورودی، این پردازنده ها یک الگوریتم یا مجموعه ای از قوانین را برای تصمیم گیری در مورد اینکه چگونه مچ پا یا پا باید در هر شرایطی پاسخ دهد، اعمال می کنند. ریزپردازنده دستورالعمل هایی را برای قسمت های مختلف پروتز فراهم می کند تا عملکرد مطلوب پا را تولید کند. مچ های پا  با MPC در حال حاضر از سنسورهای مختلف از جمله سنسورهای زاویه مچ پا، شتاب سنج، ژیروسکوپ ها و سنسورهای گشتاور استفاده می کنند. سپس ریزپردازنده ها در این سیستم ها سیگنال های ورودی را دریافت می کنند و تصمیم می گیرند که چگونه موقعیت مچ پا را تعیین کنند، چگونه می توان پایداری مچ پا را افزایش داده و چگونه موتور مچ پا را در فاز ایستاده تنظیم کنند.

بزرگترین مزیت بالقوه یک سیستم مچ پا/ پا با MPC نسبت به دیگر پروتزهای پا، توانایی افزایش واکنش نسبت به شرایط مختلف محیطی با ارائه خواص مکانیکی متفاوت یا تراز بندی برای بهبود تعادل و تحرک کاربر است. به عنوان مثال، پای مصنوعی غیر MPC به راحتی روی زمین صاف کار می کند؛ با این حال، این پاها در سطوح ناهموار یا سراشیبی توانایی محدودتری برای تغییر خواص مکانیکی و یا تراز دارند. پاهای قدرتی نیروی محرکه برای افزایش قابلیت پیاده روی در زمان واقعی فراهم می کنند. برخی از مدل های خاص شامل نرم افزار و همچنین گزینه های اتصال به دستگاه های تلفن همراه از طریق تلفن های هوشمند و یا برنامه های کامپیوتری هستند. اینکار اجازه می دهد تا متخصص پروتز و کاربر بتوانند عملکرد مچ پا و پا را با فعالیت های مختلف مطابقت دهند واجازه تنظیمات به دست آوردن ورودی و زمان بندی، و روشن یا خاموش کردن برخی از ویژگی های خاص را می دهند. تمام این توابع یک تجربه منحصر به فردتر به کاربر ارائه می دهند.

هدف نهایی این کلاس پای پروتزی، این است که توابع پای انسان را تقلید کند. با این حال، دستگاه ها در توانایی خود برای برای هماهنگی با محیط ها متفاوت هستند. اگر چه این نوع پاها می توانند به طور خودکار حرکت پاها و مچ پا را هماهنگ کنند، به طور مستقیم با بدن ارتباط ندارند. میکروپروسسور یا پایه پروتزهای متحرک نیاز به باتری دارند تا تراشه ها، سنسورها، موتورها و محرک ها را به قدرت برسانند. علاوه بر این، قطعات الکترونیکی همراه با سیستم های ریزپردازنده، آنها را حساس تر از همتایان غیر فعال خود می سازند. بسیاری از آنها نباید در آب و یا در محیط های پر گرد و غبار یا کثیف استفاده شوند. با توجه به قطعات اضافی مورد نیاز با افزودن ریزپردازنده، آنها اغلب وزن بیشتری نسبت به دیگر پروتزهای بدن دارند. کاربران ممکن است در زمانی که ریز پردازنده اطلاعات را استخراج می کند و جنبه های مختلف مچ پا یا پا را تنظیم می کند، متوجه صداهایی از پروتز شوند. در نهایت، سطح بالاتری از تکنولوژی و طراحی پیچیده تر این طبقه از پروتزهای پا به این معنی است که هزینه ی آنها نیز بیشتر است.

بهترین پای پروتزی برای شما

همانطور که هیچ ابزار مناسبی برای هر شغل مناسب نیست، هیچ پای مصنوعی وجود ندارد که برای هر فرد دارای عضو قطع شده مناسب باشد. آشنایی با گزینه های در دسترس شما را قادر می سازد تا به وضوح با ارتوپد فنی خود صحبت کنید. جوانب مثبت و منفی پاهای مختلف را ارزیابی کنید تا بتوانید بهترین گزینه برای خواسته ها و توانایی های فردی را انتخاب کنید. در مقایسه با مزایای بالقوه سیستم های تحت کنترل ریزپردازنده بر سیستم های دیگر، پزشکان و متخصصان پروتز باید بر جنبه های عملکرد پا و سطح مناسب آن با توجه به نیازهای فردی و اهداف کاربر تمرکز کنند.

---

برای مقالات بیشتر به سایت حکیم کیلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت

قوز کمر (کیفوز) چیست، علائم، تشخیص و روش های درمان

کیفوز یا قوز کمر، کمری بیش از حد گرد و جلو آمده است. کیفوز می تواند در هر سنی رخ دهد اما در زنان مسن بیشتر اتفاق می افتد.

کیفوز مرتبط با سن اغلب به علت ضعف استخوان های ستون فقرات است که باعث می شود آنها فشرده یا شکسته شوند. سایر انواع کیفوز ممکن است در نوزادان یا نوجوانان به علت ناهنجاری ستون فقرات یا از هم جدا شدن استخوان های ستون فقرات در طول زمان ظاهر شوند.

کیفوز خفیف سبب مشکلات کمی می شود. کیفوز شدید می تواند موجب درد و بد شکلی شود. درمان کیفوز بستگی به سن شما، علت و اثرات انحنای آن دارد.

 

علائم

کیفوز خفیف ممکن است علائم یا نشانه های قابل توجهی ایجاد نکند. اما برخی افراد احساس درد و سفتی در کنار انحنای ستون فقرات غیر طبیعی دارند.

 

چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر متوجه افزایش انحنا در قسمت بالای کمر خود و یا در ستون فقرات کودک خود شدید، به کلینیک ارتوپدی مراجعه کنید.

 

علل

استخوان های مجزا (مهره ها) که ستون فقرات سالم را تشکیل می دهند، مانند سیلندرها در یک ستون انباشته می شوند. کیفوز زمانی اتفاق می افتد که مهره های بالای کمر شکل گَوه مانند می گیرند.

مهره های غیر طبیعی می تواند ناشی از:

شکستگی ها. مهره های شکسته یا خرد شده (شکستگی فشاری) می توانند باعث انحنای ستون فقرات شوند. شکستگی فشاری خفیف اغلب علایم و نشانه های قابل توجهی را ایجاد نمی کند.

پوکی استخوان. این اختلال که استخوان را باریک می کند می تواند انحنای ستون فقرات را ایجاد کند، به خصوص اگر مهره های ضعیف باعث شکستگی های فشاری شوند. پوکی استخوان در زنان مسن و افرادی که کورتیکواستروئیدها را طولانی مدت مصرف کرده اند، شایع است.

انحطاط دیسک. دیسک های نرم و دایره ای به عنوان بالشتک بین مهره های ستون فقرات عمل می کنند. با گذشت سن، این دیسک ها خشک و کوچک می شوند، که اغلب باعث شدید شدن کیفوز می شوند.

بیماری شویرمان. این بیماری معمولا در قبل از سن بلوغ به واسطه رشد ناگهانی اتفاق می افتد. پسران بیشتر از دختران در معرض این بیماری هستند.

نقایص مادرزادی. استخوان های ستون فقرات که قبل از تولد به درستی رشد نمی کنند ممکن است سبب بروز کیفوز شوند.

سندرم ها. کیفوز در کودکان همچنین می تواند با سندرم های خاصی مانند سندرم Ehlers-Danlos و سندرم Marfan همراه باشد.

سرطان و درمان هایش. سرطان در ستون فقرات می تواند مهره ها را تضعیف کند و آنها را بیشتر در معرض شکستگی های فشاری قرار دهد، همانطور که شیمی درمانی و درمان رادیویی می توانند تاثیر بگذارند.

 

 

عوارض جانبی

علاوه بر ایجاد درد پشت، کیفوز ممکن است باعث موارد زیر شود:

• مشکلات تنفسی. کیفوز شدید می تواند به ریه ها فشار آورد.
• عملکرد فیزیکی محدود. کیفوز با تضعیف عضلات کمر و دشواری انجام وظایفی مانند راه رفتن و بلند شدن از صندلی همراه است. انحنای ستون فقرات همچنین می تواند نگاه کردن به سمت بالا و یا رانندگی را دشوار کند و می تواند زمانی که شما دراز می کشید باعث درد شود.
• مشکلات گوارشی. کیفوز شدید می تواند دستگاه گوارش را فشرده کند و باعث مشکلات مانند رفلکس اسید و بلعیدن مشکل شود.
• مشکلات تصویر بدن. افراد مبتلا به کیفوز ، به ویژه نوجوانان، ممکن است یک تصویر ضعیف بدن از خود با داشتن یک کمر قوزدار گرد و یا پوشیدن بریس برای اصلاح وضعیت داشته باشند و این موضوع اعتماد به نفس آنها را پایین آورد. برای افراد مسن، تصویر بد بدن ممکن است منجر به انزوای اجتماعی شود.

 

تشخیص

پزشک شما معمولا یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد، از جمله چک کردن قد شما. ممکن است از شما خواسته شود از کمر به جلو خم شوید در حالی که دکتر شما ستون فقراتتان را می بیند. پزشک شما همچنین می توانید امتحان عصبی را برای بررسی رفلکس و قدرت عضلانی شما انجام دهد.

پس از ارزیابی نشانه ها و علائم، پزشک شما ممکن است درخواست موارد زیر را داشته باشد:

اشعه ایکس یا سی تی اسکن. اشعه ایکس می تواند میزان انحنای شما را تعیین کرده و ناهنجاری های مهره ها را تشخیص دهد. در صورتی که پزشک شما تصاویر دقیق تری بخواهد، ممکن است یک اسکن سی تی بخواهد.

MRI. این تصاویر می تواند عفونت و یا تومور در ستون فقرات شما را تشخیص دهد.

آزمایش عصب. اگر شما بی حسی یا ضعف عضلانی را تجربه می کنید، پزشک ممکن است آزمایش هایی را برای تعیین اینکه با چه کیفیتی پیام های عصبی بین نخاع و اندام های شما سفر می کنند، بخواهد.

آزمایش تراکم استخوان. استخوان با تراکم پایین می تواند کیفوز را بدتر کند.

 

درمان قطعی قوز پشت

درمان کایفوز بستگی به علت و شدت وضعیت شما دارد. پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند، از جمله:

 

 

مسکن ها. اگر داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن (Tylenol، غیره)، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، غیره) یا ناپروکسن سدیم (Aleve) – کافی نباشند، داروهای قوی تر به صورت نسخه تجویز می شوند.

داروهای پوکی استخوان. داروهای تقویت استخوان ممکن است به جلوگیری از شکستگی های بیشتر ستون فقرات که سبب بروز کایفوز می شود، کمک کند.

درمان می تواند به برخی از انواع کایفوز کمک کند. پزشک شما ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

تمرینات. تمرینات کششی ممکن است به بهبود انعطاف پذیری ستون فقرات و کاهش درد کمک کند.

بریس. کودکان مبتلا به بیماری شویرمان ممکن است قادر به جلوگیری از پیشرفت کیفوز با پوشیدن بریس بدن در حالی که استخوان ها هنوز در حال رشد است، باشند.

جراحی. ممکن است برای کیفوز شدید که تنگی نخاعی یا فشار روی ریشه های عصبی را ایجاد می کنند جراحی توصیه شود. همجوشی ستون فقرات شایع ترین روش برای کاهش درجه انحنا است. جراح، قطعات استخوان را بین مهره ها قرار می دهد و سپس مهره ها را همراه با میله ها و پیچ های فلزی می بندد تا ستون فقرات در موقعیت اصلاح شده با هم درمان شوند.

برای کمک به حفظ تراکم استخوان خوب، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

• خوردن یک رژیم غذایی غنی از کلسیم و ویتامین D
• اجتناب از تنباکو
• محدود کردن مصرف الکل

---

برای خواندن مقالات بیشتر به سایت حکیم کلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت 

جوراب دیابتی چیست، ساخت و موارد کاربرد

جوراب دیابتی چیست، ساخت و موارد کاربرد

جوراب های دیابتی، جوراب هایی با طراحی خاص هستند که سبب:

• کاهش فشار در پا و ساق پا شده
• از ایجاد تاول در سطوح پوست جلوگیری کرده
• تجمع رطوبت را به حداقل می رسانند

در نهایت، وظیفه ی آنها محافظت از پاهای افراد دیابتی و ارائه حداکثر راحتی برای آنهاست. این جوراب ها معمولا غیر الاستیک و یکپارچه هستند. ویژگی غیر الاستیکی برای این است که از انقباض به علت تم ایلات تعریق معمولی پاها جلوگیری شود. طراحی یکپارچه نیز بدین منظور است که حداقل اصطکاک را به اعصاب رسانده و ناراحتی و درد عصبی را به حداقل برساند. این جوراب ها برای جلوگیری از مشکل خط جوراب تنگ روی ماهیچه پا که می تواند گردش خون را محدود کند، به راحتی فیت می شوند. هنگامی که گردش خون کاهش می یابد، بهبود بدن دشوارتر می شود. قند خون بالا که با دیابت مرتبط است باعث می شود که عملکرد سیستم ایمنی بدن نیز کاهش یابد. جوراب های تخصصی یکی از راه های مبارزه با این دو مسئله برای جلوگیری از نیاز به قطع عضو در آینده و یا حتی مرگ به علت آسیب پا است.

به غیر از دو ساختار ویژه، این جوراب ها برای جلوگیری از آسیب دارای محیطی بالشتک مانند هستند. در عین حال، توانایی جذب رطوبت قوی وجود دارد، به طوری که عرق و رطوبت از کفش های شما بین جوراب و پا گیر نمیوفتد. با خشک نگه داشتن پا، پاها در معرض خطر کمتری برای ابتلا به تاول و عفونت های قارچی قرار می گیرند.

 

 

چه افرادی باید از جوراب های دیابتی استفاده کنند؟

همه افراد مبتلا به دیابت نیازی به پوشیدن جوراب های دیابتی ندارند. دیابتی ها با کاهش ضربان پدال (اندازه گیری شده در بالای پاها و پشت مچ پا)، تغییرات رنگ و درجه حرارت پاها، آسیب عصبی و یا سایر تغییرات حسی و یا در افرادی که مدام پایشان دچار آسیب مانند سایش از اصطکاک می شود باید استفاده از جوراب های دیابتی را مد نظر قرار دهند. اگر پاهای شما به تغییرات دما حساس هستند و در معرض لکه های قرمز و تحریک پذیر و یا تورم هستند، نیز شدیدا توصیه می شود که این جوراب ها را بپوشید. اگر هیچ کدام از این علائم وجود نداشته باشد، شما می توانید هر نوع جورابی بپوشید. با این حال، شما باید از پوشیدن جورابهای تنگ، جورابهای شل و موج دار و یا جوراب هایی که درزهای ناراحت کننده داشته یا ایجاد کننده اصطکاک هستند، اجتناب کنید.

اگر شما در حال حاضر باردار هستید و از دیابت بارداری رنج می برید، این جوراب ها بیشتر به پاهای متورم شما کمک می کند. این جوراب ها سبک وزن و با تنفس بالا بوده، پای شما را گرم نگه می دارند و احتمال ایجاد لخته خون و ترومبوز سیاهرگی عمقی (DVT) را کاهش می دهند.

اگرچه ممکن است شما به طور منظم به جوراب دیابتی نیاز نداشته باشید، ممکن است در مورد خریدن یک جفت برای مواقعی که در سفر هستید فکر کنید. ساعات طولانی نشستن، پاهای شما را مستعد به ایجاد تورم می کند. برای گرم نگه داشتن پاهای خود بدون اینکه باندهای الاستیک به پوست شما بچسبد، این جوراب های دیابتی یک همراه مناسب در سفر برای شما هستند.

 

انواع جوراب های دیابتی

جوراب های دیابتی را می توان در انواع متفاوت با مواد و طول های مختلف پیدا کرد. حتی یک طراحی جدید به نام “جوراب دیابتی هوشمند” وجود دارد.

 

مواد سازنده

جوراب دیابتی اغلب از ترکیبی از مواد مانند اکریلیک، پشم مروینو، بامبو، زغال چوب با اسپندکس برای کشش ساخته می شوند. این مواد توانایی جذب رطوبت بیشتری نسبت به جوراب پنبه سنتی دارند، در حالی که اسپندکس کمتر از الاستیک سبب تنگی جوراب می شود. علاوه بر این، این مواد مقاوم در برابر چین و چروک بوده و برای کاهش احتمال سایش جوراب روی پوست عالی است.

هنگامی که آسیب با باکتری ها و رطوبت ترکیب می شود، این ترکیب می تواند به یک خطر بزرگ برای افراد مبتلا به دیابت تبدیل شود. بنابراین آنتی باکتریال بودن یک ویژگی مهم برای جوراب های دیابتی است تا از رشد باکتری و قارچ در منطقه مرطوب پا جلوگیری کنند. مورد جالب دیگر راجع به این جوراب ها این است که مواد غیر پنبه ای مانند پشم، بامبو و زغال چوب دارای خواص آنتی باکتریال طبیعی هستند. علاوه بر این، برخی از جورابهای دیابتی سطح بالا حاوی نقره یا مس هستند که به طور فعال در برابر باکتری ها و قارچ ها مبارزه می کنند و از بوی پا و عفونت جلوگیری می کنند.

 

 

پد کف پا

بسته به نیازهای خاص فعالیتی شما، شما می توانید جوراب های تخصصی دیابتی با پد اضافی و سطح ضخامت متفاوت خریداری کنید. اگر شما نیاز دارید روزانه برای مدت زمان طولانی روی پای خود بایستید، جوراب هایی را که دارای پد پاشنه ی اضافی برای حمایت بیشتر هستند به شما کمک خواهند کرد. اگر اغلب می دوید یا تمرینات ورزشی انجام می دهید، ممکن است به جوراب با پد اضافی در قسمت توپ پا نیاز داشته تا از زخم ناشی از اصطکاک جلوگیری کنید. از سوی دیگر، ورزش های دیگر مانند تنیس و فوتبال نیازمند پد انگشتان پا برای جلوگیری از آسیب های احتمالی می باشند.

می توان پد ها را از الیاف خود جوراب با افزایش تعداد و ضخامت حلقه های نخ ساخت. پد ژل نیز یک گزینه عالی است. برخی از فرمول های ژل اختصاصی هستند؛ بقیه از موادی مانند سیلیکون ساخته شده اند. صرف نظر از نوع پد، تحقیقات نشان داده است که پد بیشتر، رسیدن به اهداف جوراب در جذب رطوبت، به حداقل رساندن حساسیت و تحریک، تسکین درد و محافظت از آسیب را قوت می بخشد.

 

انواع جوراب دیابتی

جوراب دیابتی را بر اساس هدف خود می توانید خریداری کنید. به طور کلی، بالاتر از ساق پا و بالاتر از زانو مدل هایی اند که برای افراد با مسائل مربوط به گردش خون مفید هستند. اگر شما یک شیوه زندگی فعال داشته باشید، جوراب ورزشی دیابتی در هر دو سایز مچ پا و نصف ساق در دسترس است و همچنان همه مزایا و معیارهای یک جوراب دیابتی کلاسیک را ارائه می دهد. از زمان اختراع جوراب های اصلی دیابتی، مارک های مختلف طرح ها و رنگ های مختلفی را به مجموعه اضافه کرده اند.

 

جوراب دیابتی هوشمند

یکی از جدیدترین تحولات در جوراب های دیابتی، “جوراب هوشمند” بوده است. این جوراب ها از سنسورهای فیبر نوری برای نظارت بر فشار، رطوبت و زوایای مفصل پا استفاده می کنند تا احتمال ایجاد زخم های بالقوه در کسانی که دچار آسیب عصبی هستند را هشدار دهند. چنین انتظار می رود که آنها بتوانند به شدت میزان قطع عضو و مرگ ناشی از زخم های پا و عفونت را کاهش دهند، زیرا آسیب عصبی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد بدون اینکه بتواند احساس درد کند.

---

برای مقالات بیشتر به سایت حکیم کلینیک مراجعه کنید.

منلع سایت